Epilogue

I w ten oto sposób dojechaliśmy wspólnie do końca tej opowieści. Jak zawsze mam problem z zakończeniem, bo w takich momentach zawsze myślę o czymś nowym i tym razem jest dokładnie tak samo. Opowiadanie trwało prawie półtora roku, bo pamiętam, że zaczęłam je gdzieś w październiku 2011. Myślałam, że przywiążę się do niego bardziej, ale... mm... nie wiem, czy ktokolwiek prócz mnie miał taką dziwną awersję do Nataszy. Na samym początku jej nie lubiłam za tą jej sztywność i pewnie raziło mnie to, co mam u siebie. Niemniej jednak... Nie wiem, co mam powiedzieć.

Dziękuję wszystkim, którzy przeczytali całe opowiadanie i tym, którzy zdecydowali się skomentować posty. To naprawdę wiele dla mnie znaczy :) Mam nadzieję, że kolejne opowiadanie dotrze do Was bardziej, niż te o Nataszy. Czy będę tęsknić? Pewnie nie. Już teraz mam większy entuzjazm w stosunku do tego, co piszę. Tym razem skupię się na tym, byście mieli większą awersję do Billa Psychola, niż do głównej bohaterki ^.^ Ale Natasza będzie gdzieś tam zawsze. W końcu nie pisałam tego dlatego, że ktoś mnie zmuszał i ewidentnie to był mój pomysł, by stworzyć taką postać. Mam nadzieję, że to opowiadanie jako całokształt Wam się podobało :)

Zapraszam na krótki epilog XD

><><><><><><><><><><><><

- Nie dotykaj! Jeszcze świeże, pali dłonie!

- Drop it like it’s hoot, drop it like it’s hoot.

- Nie dotykaj!

- Natasza, to tylko książka! – wrzasnęła blondynka i zabrała mi z rąk mój najnowszy nabytek, który jeszcze pachniał drukarnią. Chyba się rozpłaczę. A nie, zaraz. Już to zrobiłam. Taki mały szczegół, niewiele warty.

- To nie jest tylko książka! To MOJA KSIĄŻKA! – zawarczałam niczym wilkołak i prychnęłam głośno, wyrywając jej moją pierworodną. Nikt mnie nie docenia. Po prostu nikt mnie nie docenia, do cholery. Pójdę się poszczycić sukcesem do innego domu.

Gorzej, że nikogo innego na tyle nie znam, by im mówić o tym, że wydałam książkę.

- Daj jej się pławić w swoim świecie idealnym, Sash. Tak będzie najbezpieczniej dla nas wszystkich.

Prychnęłam tak głośno, że zagłuszyłam śmiech głupiego Kaulitza i mojej pseudo-przyjaciółki przez wątpliwe „P”. Co za brak wsparcia dla początkującej pisarki! Zamiast opić to spotkanie, to oni ze mnie szydzą! Już ja to sobie zapamiętam. Szczególnie, gdy zamknę się na cztery spusty i nie otworzę drzwi. Billowi oczywiście. Jeszcze się biedak popłacze z radości, gdy mu wspomnę o tym, że ma się cieszyć z mojego sukcesu, jeśli chce mnie zobaczyć nagą.

Z naburmuszoną miną odwróciłam się na pięcie i sztywnym krokiem ruszyłam w stronę schodów na piętro.

- Nie chcę was na oczy widzieć!

- A jak ma to się do tego, że jutro lecimy do Polski do twojego taty?... – podrzucił niewinnie Bill, a moje oczy zwęziły się niebezpiecznie. Musi mi takie rzeczy wytykać, prawda? Musi?! – Oh, Natasza, noo... – zadowolony popędził w moją stronę i wkleił się w moje plecy, przez co prawie zaliczyłam glebę na schodach. Boże, co za dzieciak. Z kim ja mieszkam? Z kim ja dzielę łóżko?!... – Przecież ty mi nawet nie pozwoliłaś tego przeczytać. – poczułam jego usta na swoim barku i jęknęłam żałośnie. – I nawet nie chcesz mi powiedzieć, o czym jest i zakazujesz mi na to patrzeć tak samo jak na książkę twojej mamy.

- Spadaj. – wyburczałam i chciałam mu się wyrwać, ale jak zwykle się okazało, że był dla mnie za silny. – I tak wiem, że przeczytałeś. – dodałam mało ekspresyjnym tonem.

Przez chwilę milczał, wciąż jednak trzymając mnie w mocnym uścisku. Powinnam się już przyzwyczaić, że jego dotyk mnie koi, a jednak mimo wszystko wciąż mnie to zaskakiwało. I chyba wolałam być zaskakiwana, niż żeby jego palce przestały tak cudownie na mnie działać.

- Boże, ty masz takie humorki, że boję się nawet myśleć, co by było, gdybyś była w ciąży. – powiedział nagle, a ja poczułam, jak robi mi się gorąco. On pierwszy raz o tym wspomniał. I to akurat przy tej cholerze, Sashy. Ale on o tym wspomniał. O matko, on o tym wspomniał!

- Ej, no właśnie! Jeszcze trochę i będziesz za stara na prokreację! – usłyszałam jej blondynkowy głos i spuściłam głowę w zażenowaniu. To była jakaś kpina. My ani razu o tym nie rozmawialiśmy, a teraz ona rzuca takimi tekstami, jakby to była najbardziej naturalna rzecz pod słońcem! Znaczy... no była, ale...

Przeklinam dzień, kiedy spotkałam tę wiedźmę, arrr. Wcale nie byłam stara! Ledwie skończyłam dwadzieścia cztery lata! To ona się prokreuje za wcześnie!

- Mój mózg i tak zahacza o siedemdziesiątkę, więc się z łaski swojej odczep i doczłap się do kuchni po soczek, bo znowu odwalasz. – odpowiedziałam jej grobowym tonem i przewróciłam oczami, gdy śmiech Billa zawibrował na mojej skórze. A potem jego palce powoli prześlizgnęły się po moim brzuchu i przestałam oddychać. Poczucie bezpieczeństwa zalało mnie bez reszty i coś ścisnęło mi się w dołku na samą myśl, że po jego głowie chodziło dokładnie to samo, co po mojej.

- Natasza... My nigdy o tym nie rozmawialiśmy. – zauważył spokojnie, gdy szuranie kapci Sashy dało nam wyraźny znak, że jesteśmy na schodach sami. Choć musiałam przyznać, że to było dość dziwne miejsce na takie konwersacje. Pokiwałam głową, a potem on parsknął śmiechem. – Wiem, że to zabrzmi dość obcesowo i bezpretensjonalnie, ale co ty na to, by odwiedzić twojego tatę, a potem zrobić sobie wolne, wyjechać gdzieś na jakiś czas i zacząć produkować własną rodzinę...?

><><><><><><><><><

Jezu, za dużo się Rihanny nasłuchałam i mózg mi siada, żeby jeszcze na sam koniec powiedzieć coś mądrego.

Odsyłam do 

DONT-PICK-ME

i dziękuję za uwagę! XD