One-shot „Slow motion”

Normalnie miało tego nie być, ale Margo mi dzisiaj przypomniała, że obiecałam jej krótkie opowiadanie, a że naprawdę się nudziłam i dziadek gadał tak głośno, że nie mogłabym się w życiu skupić, by wbić się w skrzywioną psychikę Nataszy, postanowiłam w końcu to napisać.

Tak więc pierwszy one-shot BEZ MORAŁU i większego sensu (czyt. jako "aaa poczytam sobie dla rozluźnienia"), by poprawić humor. 

Z dedykacją dla Margo oczywiście, bo gdyby nie ona, to coś nigdy by nie ujrzało światła dziennego ^ ^ No i w ramach podziękowań za uratowanie mnie od gderania wiadomo kogo, który uważał, że mnie spijesz i sprzedasz, bo mieszkasz w melinie i za rozśmieszanie mnie śmiechem Rii xD

P.S. Główna bohaterka nie jest Nataszą xD

><><><><><><><><><><><><><><><><

Człowiek by pomyślał, że opcja „slow motion” istnieje tylko w filmie. Znaczy ja tak myślałam. Te całe spowolnienie akcji, aż zauważasz wszystkie dziwne detale łącznie z pojebaną mimiką głównego bohatera, bądź wystarczająco śmiesznego bohatera drugoplanowego.

W sumie takie miny zawsze w tym są najzabawniejsze i najbardziej realne. No bo efekty rodem z „Matrixa” tak całkowicie w życiu rzeczywistym się nie pokazują, prawda? No bo ja nikomu jeszcze nie wkładałam ręki do ciała, by zmacać serce jak Neo. No przynajmniej nie dosłownie.

Ale powracając do tematu – zdarzyło mi się to... trzy razy. I muszę przyznać, że ta ostatnia scena jest dość... odbiegającą od dwóch poprzednich.

Do rzeczy.

Jestem w klubie i jestem jeszcze trzeźwa, choć mam za sobą już kilka drinków. Takich, co by każdy nazwał „babskie”. Ale co to kogo obchodzi? Lubię babskie drinki, a z racji tego, że jestem kobietą, tym bardziej mnie usprawiedliwia, prawda? No, więc wara od babskich drinków!

Hej! Może od alkoholu mi się „slow motion” przytrafił?...

No ale. Stoję sobie elegancko przy barze, zamawiam właśnie Sex on the Beach, którego mój chłopak nigdy nie tknął, nawet z moich ust, gdy tu nagle obok mnie pojawia się facet.

Normalnie bym nie zwróciła na niego uwagi, tym bardziej, że byłam lekko podchmielona, co można było łatwo wydedukować z moich zaczerwienionych policzków, ale to nie był znowu taki zwykły facet.

No dobra, był. Co ja na to poradzę, że mam ślinotok tylko na widok mojej drugiej połowy? Z czym z resztą wiąże się pierwsze „slow motion”. Ale to nie teraz.

- Jesteś tak piękna, że chętnie wrzuciłbym ci do drinka tabletkę gwałtu.

O, właśnie to go uczyniło kimś ponadprzeciętnym.

Oplułam się Seksem. Jakkolwiek dziwnie to brzmi.

A ja myślałam, że to ja zawiewam tandetą.

Zmarszczyłam czoło.

A może on to mówił poważnie?

- A paszoł won od mojego Seksu i od Orgazmu, którego zamówię za chwilę, żeby mój facet mógł się ze mną całować, bo lubi posmak kawy! – muszę przyznać, że zawsze mówiłam za dużo, szczególnie przy obcych osobach. Ale z drugiej strony to bym nie poznała mojego narzeczonego (czy ja mówiłam, że jest moim narzeczonym? Pewnie nie, ale mówię właśnie teraz i to jest drugi „slow motion”.), gdyby nie to, że pierdolę jak katarynka. No a po alkoholu to już w ogóle katastrofa. Dziwię się, że ten debil mnie zostawił samą przy barze, żeby się wylać w wucecie. Ma za swoje, teraz jakiś kretyn prawi mi komplementy! Ha! Komplementy, litości!...

- Słucham?

No i masz ci los.

- Powiedziałam, że... – zaczęłam podniesionym tonem, gdy nagle w cudowny sposób objawił mi się „slow motion no. 3”. Szczupła dłoń obładowana pierścionkami (ałć, będzie boleć) poszybowała w stronę niewiele rozumującego nieznajomego i w pięknym stylu zderzyła się z twarzą, wyrażającą czysty idiotyzm i zaskoczenie pomieszane z głupim uśmieszkiem, jakby udało mu się mnie poderwać i potem oczy zrobiły zeza, głowa odbiła się jak piłeczka, a ja na przedramieniu agresywnej ręki ujrzałam „Freiheit 89”.

No tak. Brawa dla tego pana.

Nieznajomy legł na ziemię jak długi, a patrzałki z odległości do pięciu metrów skierowały się w naszą stronę, aż moja twarz całkowicie pokryła się szkarłatem.

- Znoooowu?... – jęknęłam głośno, wzdychając przeciągle i jeszcze przez parę sekund przyglądałam się nieprzytomnemu gościowi, aż machnęłam na niego ręką i powróciłam do Seksu. Jakkolwiek to brzmi. – A jak poda cię do sądu?...

- Nikt nie będzie zarywał do narzeczonej Billa Kaulitza, póki on stąpa po tym świecie jako żywy! – oznajmił mi mój zły do szpiku kości facet z takim płynnym seksapilem w głosie, że prawdopodobnie za chwilę by się wylał na usta i ściekł po brodzie, gdyby nie zamknął jadaczki. Cholera, a ja ciągle przy tym Seksie, którego on nie znosi.

Łyknęłam resztę haustem i odwróciłam się do barmana.

- Orgazm!

- Do usług! – i zostałam pochwycona przez agresywne „Freiheit 89” i zaciągnięta do klubowej łazienki.

Nie przeszkadzał mu Sex on the Beach. Dobrze wiedzieć.

Nie, żebym się spodziewała oświadczyn. Tak myślę. No przynajmniej nigdy się nad tym tak konkretnie nie zastanawiałam, bo nie potrzebowałam tego do szczęścia. Byłam nim tak przepełniona, że pewnie mój mózg uznał oświadczyny za kawałek puzzli, który był z dupy wyciągnięty i próbował być doczepiony do pełnego obrazka. Albo... albo jak ktoś jest nażarty i zjada hamburgera, który powodował wielki, epicki chlust rzygami. No i te oświadczyny były tym hamburgerem.

No tak myślałam.

Poza tym, raz mi przyszło to do głowy. Ale znając geniusz mojego ówczesnego tylko chłopaka, mogłam się spodziewać naprawdę rozbudowanej akcji proszenia mnie o rękę. I z racji tego, że nikt nie jest w stanie przemierzyć niezmierzonej powierzchni jego mózgu i jego wyobraźni, odetchnęłam z ulgą, że nie jest na tyle głupi, by upiec mi bezę z pierścionkiem w środku, żebym go połknęła, a potem... no potem to znalazła go w kiblu... no i przestałam o tym myśleć, bo by mi się głowa okopciła. Albo od razu sfajczyła na amen. Martwiłam się o swoje zdrowie, choć człowiek by pomyślał, że gdybym faktycznie tak robiła, nie związałabym się z facetem, który cierpi na tak paranoiczną zazdrość i ma takie wielkie mniemanie o sobie, że to się w... wszędzie nie mieści. No ale w teorii dbałam o siebie.

Ej, ja nie mówię, że ten kretyn do bomba zegarowa wad, co nie? Zdarzają mu się lepsze dni...

A najwyraźniej jestem ewenementem, że potrafię się przyzwyczaić do jego zazdrości, która powoduje nokautowanie wszystkich facetów, którym życie nie jest drogie i chcą się ze mną zaznajomić. Może i by mnie doprowadzało do szału, gdyby nie to, że raz, że inni faceci mnie nie interesują (nie jestem hetero, nie jestem homo, jestem BillKaulitzoseksualistką), a dwa, że uznaję tę jego zazdrość naprawdę... podniecającą. Pozdrowienia dla mnie, jestem super.

No ale... minęły dwa lata, odkąd związałam się z tym paranoikiem, a co za tym idzie z całym zespołem, bo jeden za wszystkich, a wszyscy za jednego i on to oni, a oni to on i tak dalej i tak dalej, minęły moje urodziny, minęły święta, minęły jego urodziny i tralala... (...) aż nastąpił pierwszy dzień... nie no, to nie był pierwszy dzień zimy. Ale pierwszy raz zmroziło i spadł śnieg.

Ej. Jak on to zrobił?...

Dobra, nie będę o tym myśleć, bo znowu mi mózg wybuchnie, niczym fajerwerki.

Bill wyjechał gdzieś w cholerę, ponoć miał jakieś spotkanie z producentami, czy coś w ten deseń, a ja miałam pójść i kupić sobie buty na zimę, no bo PIERWSZY RAZ ZMROZIŁO I ZROBIŁO SIĘ ZIMNO!

No. Miałam prawo jazdy (brawa dla mnie, że zdałam. Nie, nie jestem aż tak głupia, po prostu... no egzaminator był... głupi), ale z racji tego, że posiadając życie Kaulitza, nie miałam własnego, nie byłam w stanie kupić sobie auta. Więc pożyczałam od kogo się dało. A co.

Ale studiuję, więc nie jestem aż tak pozbawiona kręgosłupa moralnego i nie wysysam z niego/nich pieniędzy jak wampir, co to to nie! To on mnie nimi karmi. Fuj.

Dobra, nieważne, bo się pogrążę.

Emm... No tak, Tom nie chciał mi pożyczyć samochodu, bo się bał, więc powiedział, że mnie podrzuci do centrum handlowego i wróci za trzy godziny.

Wesoło więc wyskoczyłam z samochodu i BAM!

I tak w ten oto sposób wylądowałam w szpitalu i zepsułam mojemu facetowi pierwszą próbę oświadczyn.

Wydaje mi się, że chyba nie zrobiłam mu na złość. Ale im dłużej nad tym myślę, tym mniej jestem pewna.

A potem wpadł do łazienki, gdzie brałam prysznic, by się ogolić. Myślałam, że do mnie wejdzie na... eee... pogawędkę, ale tego nie uczynił i – o matko – zaczął nucić coś pod nosem, co brzmiało trochę jak 30 Second to Mars, ale chwilami zarzucało Bieberem, aż odechciało mi się czyścić. Zakręciłam kurki, wycisnęłam wodę z włosów i zawinęłam się w ręcznik. Otworzyłam drzwi prysznicowe i BACH! 

„Slow motion no. 2”

Chude nóżki ugięły się pod ciężarem chudego cielska i nie wiem, skąd, ale nagle w jego chudej dłoni pojawiło się pudełeczko, które otworzył tymi chudymi palcami i omal nie wybiłam sobie zębów, wychodząc spod prysznica i on wtedy powiedział:

- Wyjdziesz za mnie?

A ja:

- Ale fałszowałeś.

Jeśli chcesz, żeby doceniał cię bardziej, raz na jakiś czas uraź jego ego. Ale uważaj na jego humor, bo może to obrócić się przeciwko tobie.

Zanim go poznałam, byłam zwyczajną dziewczyną na tyle, na ile moja osobowość mogła na to pozwolić. To też oznaczało, że nie każdy mnie rozumiał i nie każdy mnie lubił. Ale miałam to gdzieś. Ważne było to, że ja sama siebie akceptowałam i miałam wystarczającą ilość dobrych znajomych i przyjaciół, by mieć w dupie całą resztę świata. To było jak zamknięty krąg, do którego nie wpuszczałam już nikogo innego, a tym bardziej facetów, bo z natury byli egoistycznymi dupkami, którzy uważali, że dziewoje powinny lizać im stopy i inne części ciała w oddaniu czci. No tak myślałam, póki... no, póki nie wpadłam pod samochód.

A więc nienawidziłam pasów dla pieszych. Dlatego, gdy tylko skończyłam osiemnasty rok życia, obiecałam sobie, że zrobię prawo jazdy i sama będę wszystkich naokoło straszyć śmiercią. Żeby podbudować swoje ego, które zaczyna wątpić, gdy światło się zmienia na zielone i mam przejść po tej uroczej zebrze. No bo ej! Ja już kilka razy prawie wpadłam pod koła!

No aż w końcu wpadłam. Dosłownie i w przenośni.

Emmm... To było... niecałe trzy lata temu w trakcie jednego z najgorętszych lat ever. W podkoszulku na cienkich jak nitka ramiączkach i krótkich szortach szłam sobie na zakupy, z listą w kieszeni, którą sporządziła mi leniwa mama (leniwa, bo chciała mnie obarczyć piętnastoma kilogramami cukru, mąki, makaronu, ryżu, sosu i innych strasznych takich. I zrobiła to! Chwała jej za to! Teraz mam narzeczonego!).

To było dokładnie jak ten niewinny Czerwony Kapturek, który wyruszył z koszyczkiem pełnym dobrych rzeczy do babci przez las, gdzie czaił się straszny wilk. Szłam sobie obarczona siatkami, które ledwo wytrzymywały ciężar zawartości, aż w końcu dotoczyłam się do znienawidzonych pasów. To był jak western. Ja i światła naprzeciw mnie. Ręce trzymałam przy sobie i posyłałam czerwonemu człowieczkowi mordercze spojrzenie. Trzy... dwa... jeden... Ruszyłam!

Zdążyłam zrobić trzy kroki i nagle „OKURWA!” i torby znalazły się pod kołami, a ja wkleiłam się w maskę BMW z głuchym jękiem i padłam na ziemię jak nieżywa.

Jakimś cudem pozostałam przytomna, choć później trafiłam do szpitala z krwotokiem wewnętrznym, ale to taki drobny szczegół.

Ból jakoś mnie gówno obchodził, gdy dosłyszałam trzask drzwi i najpiękniejszy głos, jaki kiedykolwiek zdarzyło mi się usłyszeć. Rozpłynęłam się na gorącym asfalcie, otworzyłam oczy i BUM!

„Slow motion no. 1”

Ray-bany zniknęły i pojawiły się brązowe tęczówki, które zabrały mi dech i zdolność ruchu, ale miałam to gdzieś, bo już wtedy wiedziałam, że szlag mnie trafi, jeśli ten facet nie będzie mój. A co. Dobry facet nie jest zły.

Zmierzyłam go taksującym wzrokiem, uśmiechnęłam się szeroko i jak nie pierdolnie mnie ból, aż wrzasnęłam jak poparzona.

- Ja pierdolę, ty kurwa debilu jebany! Nie widziałeś, kurwa, że pierdolone czerwone światło masz?! Masz mnie, kurwa, zawieźć do szpitala, bo niechybnie pierdolnę tutaj w kalendarz i mi to jakoś wynagrodzić, albo przynajmniej oddać nerkę, bo czuję, że ją zabiłeś! Ty pojebany popaprańcu! Kto ci dał to zasrane prawo jazdy?!

- A ja nazywam się Bill. Miło mi cię poznać

Ehhh...

Nie ma morału. Chyba, że morałem może być „W SLOW MOTION Bill Kaulitz jest jeszcze seksowniejszy, niż kiedy patrzysz na niego tak... szybciej”. A jeśli jednak nie, no to nie ma  morału.

><><><><><><><><><><><><

Pozostawiam bez komentarza xD