Scene XXIV

Dziwny mi wyszedł o_O 

><><><><><><><><><><><><><><><><><>< 

Zdaje mi się, że powinnam się przejmować tym, co się dzieje z moją przyjaciółką. W końcu jedziemy do Toma, by się wszystkiego dowiedzieć, prawda? Powinnam się przejmować.

A jedyna osoba, którą się przejmuję, siedzi obok mnie i gapi się w przestrzeń co jakiś czas dając mi tylko wskazówki, gdzie mam skręcić i kiedy mam jechać prosto. 

Powinnam się wstydzić swojego zachowania. 

No a się nie przejmuję i mam to centralnie gdzieś, bo ten osobnik obok mnie lubi i ja go lubię za bardzo i jest gejem i człowiek by pomyślał, że mam życie usłane różami. Ha ha ha, ale jestem dowcipna.

- Masz okulary? - spytał nagle, przyprawiając mnie o atak serca. Ludzie, weźcie go, bo przez niego zejdę na zawał!

- W schowku. - wskazałam na niego, a błyskotliwy Kaulitz, w ogóle nie pytając mnie o zdanie, otworzył go i wyciągnął moje ray-bany i podał mi je.

- Tu kręcą się ludzie. - wyjaśnił, co niewiele miało z wyjaśnieniami wspólnego i sam założył swoje okulary, przez co przeszyły mnie dreszcze, do których, tak swoją drogą, szło się nawet przyzwyczaić. Myślę sobie, że w ogóle możnaby było się przyzwyczaić do zakochania. Tylko nigdy więcej nie chcę go widzieć z żadnym osobnikiem płci... właściwie kij tam, z jakimkolwiek osobnikiem. No nie, żebym była tak tragicznie zazdrosna, ale wtedy z tym Louisem... nie. Nie chcę tego przeżywać jeszcze raz.

A właśnie. Jak to się stało, że on tak nagle się pojawił i tak samo niespodziewanie zniknął?

Dziwne...

- No zakładaj. - ponaglił mnie, a ja przewróciłam oczami i posłusznie nasunęłam na nos okulary.

- Serio was tak prześladują? - zapytałam z powątpiewaniem, a ten obruszył się gwałtownie.

- No przecież jesteśmy w chuj znani!

- Ale Chloe nie wiedziała, kim jesteście. - wytknęłam mu, a on zapowietrzył, chociaż zdawało mi się, że już powinien się do tej wiadomości przyzwyczaić.

- Ranisz mnie. Znowu. Jesteś zła. - wyrzucił, a ja parsknęłam śmiechem. - O, dobra, teraz skręć w prawo i trzeci dom po lewej.

- Przecież to jakieś zadupie jest, weź się ogarnij, tutaj na pewno nikt cię nie znajdzie, ej. - westchnęłam i spojrzałam na niego jak na debila, czego żałuję strasznie, że nie mógł zobaczyć.

- Tego nie wiesz na pewno. - wydął wargi, a ja wewnętrznie załamałam ręce. No bo nie mogę tak na serio, prowadzę, duuh.

- Ty masz coś z głową nie tak. Mówię ci.

- Ale widzę w twoich oczach, że mnie lubisz! - wystawił mi język, a ja uniosłam brwi.

- Ciekawe niby jak, skoro mam okulary, pierdoło. - zauważyłam, a on machnął na mnie ręką. W amerykańskim stylu 'fuck off'. 

- Fuck you too. - odparłam, a on zachichotał i wyszedł z samochodu, gdy tylko zatrzymałam się przy podjeździe.

Potrzebowałam chwili, by się uspokoić i nie zatłuc tego kretyna. Tylko chwili. Jeszcze tylko paru sekund... kilku oddechów... jeszcze...

- Idziesz?!

Kurwa.

- Idę! - no niech go! Nawet nie pozwoli mi... grrr... nienawidzę cię, Kaulitz! Nienawidzę cię straszliwie!

Wysiadłam z impetem z Impali i gdyby nie moja miłość do tego auta, pewnie bym jeszcze efektownie trzasnęła drzwiami. A on się nawet nie zatrzymał. Po prostu se wędrował dalej, jakbym ja miała posłusznie za nim biegać, jak jakaś... służka! O matko, on mnie doprowadzi do szewskiej pasji i naprawdę zestarzeję się przedwcześnie.

Zacisnęłam wargi w cienką linię i już się z nim zrównywałam, bo on się wlókł, gdy ja pędziłam, gdy on nagle się zatrzymał i odwrócił w moją stronę, a ja nawet nie zdążyłam się odezwać, gdy efektownie potknęłam się o jego stopę i zaliczyłam glebę z takim hukiem, że chyba całe West Hollywood to słyszało.

Przez dłuższy czas słyszałam jakiś dziwny szum w głowie i nie ruszyłam palcem, by sprawdzić, czy żyję. Byłam... w szoku. Chyba. No bo co to innego mogło być? No chyba, że faktycznie umarłam. To by miało rację bytu. Bo ciągle mi szumiało i...

Jęknęłam głośno, gdy nagły ból kolana przeszył mnie na wskroś.

Kurwa! Nie umarłam!

- O matko, żyjesz?!

No nie. Chyba się załamię PO RAZ SETNY!!

Nie miałam siły się ruszyć. W sumie serio, mogłabym sobie leżeć na tym chodniku i liczyć ziarenka piasku, czy cholera wie co i tak dalej i... dajcie mi... ejże!

Kaulitz chyba wziął sobie za misję, by mnie uratować, czy coś w tym stylu i zanim się zorientowałam co i jak, przewrócił mnie na plecy i zaczął wgapiać się we mnie, jakby oczekiwał, że mu powiem, że jestem trupem.

- Natasza, kurwa! Bo zacznę panikować!

- Przynosisz mi pecha najwyraźniej. - wyplułam i znowu jęknęłam przeciągle. - I zabiłeś moje kolano!... - wciągnęłam ze świstem powietrze, gdy do bólu doszło jeszcze niemiłosierne pieczenie. - Ja umrę, kurwa, ja umręęę!... - pisnęłam, gdy jego ręce nagle znalazły się pode mną i mnie podniósł. O matko. Bill Kaulitz mnie podniósł już drugi raz tego dnia, jakby nie sprawiało mu to żadnego problemu i na dodatek mnie niesie! NIESIE MNIE! - Co ty kurwa robisz?! - no co? Ja sama zaczynam panikować!

- Przecież nie będę na chodniku sprawdzał, co ci się w kolano stało, nie? - spytał tonem, który wskazywał, że mu odpowiedź na to niepotrzebna, no ale ja wolałam odpowiedzieć.

- Przecież sama sobie dam... - urwałam, zdając sobie nagle sprawę, że on mnie niesie na rękach, a ja swoją całlą osobą czuję jego ciało. I przerażenie chwilowo stępiło ból. 

Ale tylko na chwilę.

- Nie chcę cię martwić, ale twoje kolano krwawi. - zauważył i poprawił mnie na swoich rękach, na których - przypominam - mnie niósł i syknęłam. Z bólu, co nie? Chociaż szczerze powiedziawszy znów na usta cisną mi się dźwięki, których nigdy z siebie nie wydawałam i to jest co najmniej dziwne. - Zapukaj. W łazience cię opatrzymy.

No to zapukałam.

Czekaliśmy chwilę, kiedy znowu na nowo zaczęłam wyraźnie odczuwać, że on ma rękę na plecach i właściwie trzyma dłonią mój brzuch, a drugą moją nogę. O matko. On mnie dotyka. To wcale, a wcale nie jest takie normalne! A przynajmniej nie dla mnie! O Jezu. Skup się.

W końcu, na moje szczęście, bo bym pewnie zaczęła całkiem świrować, wewnętrze drzwi otworzyły się i prawie dostałam tymi przeciwinsektowymi, bo genialny Kaulitz się nie ogarnął. 

Znaczy ogarnął. Idealnie w porę.

Eh.

- Hej, co tam? - nie wiem, czy wiecie, ale ja ciągle nie znoszę tych amerykańskich powitań, choć żyję tu już ponad pięć lat. How are you? Good, man, good. Pf. To się w ogóle nie równa z tym, co Polacy mają na myśli, pytając o takie rzeczy. I w ogóle co? Ktoś się czuje do dupy, a mówi, że czuje się dobrze. Bez sensu, powiadam wam, bez sensu. - Powinienem pytać, dlaczego trzymasz kobietę na rękach?

Tak, bo jest gejem i to nielogiczne. Czemu oni mi to wyrzucają prosto w twarz?!

- Cześć, Patrick. - dobrze wiedzieć, jak się nazywa, ej. - Właściwie wpadliśmy tu do Toma, nie do ciebie, bez obrazy. - wyszczerzył zęby do tamtego człowieka, co się Patrick nazywa i jest niższy od Kaulitza. - I gdybyśmy mogli ją - tu poniósł mnie wyżej i się zdziwiłam, że mu ręce nie odpadły i znowu mnie dreszczy przeszły i... oh, zamknij się. - opatrzyć, bo ją prawie na chodniku zabiłem.

Wiecie co? Na parę sekund ponownie zapomniałam o bólu. No czad. Bo właśnie sobie o tym przypomniałam i znowu mnie kurewsko zabolało. Woohoo! Wymiatam!

- Emm... no tak, to wchodźcie! - strzelił sobie facepalma i mimowolnie się uśmiechnęłam na ten fakt. Może to naturalny efekt przebywania z tym zespołem? To ma sens. - A kim jest ta piękna kobieta na twoich rękach? - uśmiechnął się do mnie szeroko, a ja zgasłam. Kurwa.

- To jest Natasza, nasza nowa przyjaciółka. - mrugnął do mnie sugestywnie, a ja przewróciłam oczami, choć muszę przyznać, że zrobiło mi się jakoś tak miło. - A to Patrick, nasz dobry znajomy.

AHA! Więc jestem na wyższym levelu! Łahahahah! Wymiatam znowu!

- Cześć, Natasza. - wystawił do mnie rękę i moje ciało automatycznie się spięło. Nienawidzę tych momentów. Nie, żeby mi szczególnie zależało na znajomościach z facetami, ale w takiej własnie chwili oni mnie biorą za sztywną kretynkę. Dokładnie tak, jak odebrał mnie Bill. I to ich kumpel, więc nie wypada nic nie zrobić. Eh, kurde. Uwielbiam to.

- Cześć, miło mi cię poznać. - uśmiechnęłam się wymuszenie i z oporem uścisnęłam jego rękę. I znowu czułam to obrzydliwe uczucie, że zwymiotuję, jeśli nie umyję swojej. Szlag by to.

Więc moja dłoń zawisnęła bezwładnie w powietrzu, by tylko nie dotknęła ubrania. I nagle poczułam odor alkoholu, aż mój żołądek wykonał paskudny obrót o 360 stopni.

Ale zanim zdążyłam połączyć fakty, Bill zrobił to za mnie:

- Jesteś najebany. 

I Patrick ryknął śmiechem.

- A tak się starałem, żeby nikt się nie skapnął, TOOOM! - wrzasnął w stronę chyba salonu - PRZEGRAŁEM!!

O kurwa, nie.

Pijany facet = niebezpieczeństwo

- GŁUPI FIUUUUT!

Ja pierdolę?

Bill chrząknął, chyba chcąc zwrócić na siebie moją uwagę, więc niemal posłusznie na niego spojrzałam. Zrobił głupią minę, a ja parsknęłam smiechem. Choć w sumie nie do końca było mi do śmiechu. Musiałam się teraz go trzymać, jak ostatniej deski ratunku. On był trzeźwy i wiedziałam, że nie zrobi mi krzywdy. Trochę ironiczne w tym momencie, ale... on jest gejem, tak? Gej nie miałby żadnej potrzeby, by mnie zranić, tak?

- Masz w łazience apteczkę? - zapytał tego swojego kumpla, a ten pokiwał radośnie głową. 

- A stało się coś poważnego? - popatrzył na mnie i zachłysnął się powietrzem, gdy zobaczył moje zakrwawione - jak tak patrzę, to naprawdę nieźle zakrwawione - kolano. - Apteczka jest w szafce nad zlewem.

- Okej, dzięki. - i poszedł ze mną na rękach - i brzmiał, jakby się nie zmęczył! - do pomieszczenia zaraz obok dwóch kolumn otwierających wrota do salonu. Gdzie zdążyłam dojrzeć machającego do mnie Toma. 

Pijanego.

Kurwa mać.

Otworzyłam drzwi i nagle pierwszy raz znalazłam się z Kaulitzem w tak ciasnym pomieszczeniu. I serce stanęło mi w gardle, bo poczułam jego obecność w tak bardzo stężony sposób, że zrobiło mi się słabo.

- Wiesz o tym, że będziesz musiała ściągnąć spodnie? - spytał mnie przeraźliwie niskim głosem, aż przeszły mnie dreszcze. - Bo przez nie raczej nie opatrzymy rany. - uśmiechnął się do mnie DZIWNIE i posadził mnie na blacie łazienkowym i syknęłam, gdy wyprostowałam nogę.

- Odetnij nogawkę. - rzuciłam, gdy przeszyła mnie myśl, że zobaczyłby mnie prawie pół-nagą. I buchnęło gorąco. 

- No chyba zwariowałaś! - odwrócił się od szafki, z której wyjmował apteczkę i spojrzał na mnie jak na kretynkę. - Te jeansy są zbyt zajebiste, by je traktować w taki sposób! Założę się, że wydałaś na nie fortunę, a teraz tak po prostu mówisz, że mam ci je obciąć?! No ty chyba się za dużo tlenu nawdychałaś i wyparło ci szare komórki! - nienawidzę go. Nienawidzę tak strasznie, że chyba jeszcze bardziej, niż uwielbiam. - Przecież ty nie masz się czego wstydzić. Po prostu je zdejmij, opatrzę ci kolano i może da się coś z tą krwią na materiale zrobić, ale do cholery nie będę świadkiem morderstwa! Co to to nie!

Przewróciłam oczami na jego histerię. Robi z tego więcej szumu, niż ktokolwiek, kogo kiedykolwiek znałam. To jest po prostu... takie gejowskie...

- Dobra, w porządku. Tylko się zamknij i przestań pieprzyć bez sensu... - chwyciłam za guzik, zastanawiając się, jak to jest, że nagle wydało mi się to całkiem naturalne, że będę się przed nim rozbierać. 

A no tak. 

Przecież jest gejem.

To tak, jakby się rozbierać przed przyjaciółką.

- Pomóc ci?

I nagle znowu klucha stanęła mi w gardle, więc tylko skinęłam głową, choć, gdy dotarło do mnie, na co się zgodziłam, prawie przyjebałam sobie w ryj.

O kurwa jego mać! Tosz on ani trochę nie przypomina przypomina przyjaciółki! I jest BILLEM KAULITZEM, W KTÓRYM SIĘ PODKOCHUJĘ!!

Czy ja ocipiałam do reszty?! Na co ja się...

- Unieś się na rękach.

O MATKO, NA CO JA SIĘ ZGODZIŁAM?!

Poczułam, jak moje policzki zaczęły się robić coraz bardziej czerwone i zagryzłam wargę, gdy podniosłam się do góry, a on chwycił za moje spodnie, mając ręce tak blisko... mnie, że zrobiło mi się słabo. Zakręciło mi się w głowie, ale uparcie patrzyłam to na jego dłonie, to na jego twarz, nawet nie wiem po co. Jego twarz nie wyrażała nic. 

Choć zdawało mi się, że drży. Ale to chyba było to, że to ja drżałam i mi się obraz przed oczami trząsł razem ze mną. To by miało więcej sensu. 

Uh, to jest... to jest takie...

- Możesz już usiąść.

Pociągające!

O Boże.

Tak bardzo zatraciłam się w tym nowym odczuciu, że nawet nie zauważyłam, że ściągnął ze mnie spodnie, a moje kolane nie poczuło nic. W ogóle mnie nie bolało.

Chyba zwariowałam.

Przymykałam oczy w błogim zadowoleniu, że do moich nozdrzy wciąż napływał jego zapach, gdy nagle kolano zapiekło mnie tak przeraźliwie, że wrzasnęłam, sama nie dowierzając, że to byłam ja.

- Woda utleniona. - spojrzał na mnie współczująco - To potrwa tylko chwilę, postaraj się skupić na czymś innym.

Na czym, kurwa?! Na tym, że twoje oczy świdrują mnie na wylot?! Na tym, że twój zapach mnie odurza?! Na tym, że dotyk twoich palców na mojej nodze, sprawia, że czuję się całkowicie naga?! Na tym, że jestem w tobie zakochana?! Sam sobie, kurwa, wybierz!

Zacisnęłam zęby, posłusznie czekając, aż jego operacje na moim kolanie się zakończą i wtedy, nie wiem czemu, jego dłoń musnęła wewnętrzną stronę mojego uda i pierwszy raz nie opanowałam swoich ust i jęknęłam głośno i natychmiast przywaliłam sobie ręką w twarz, słysząc, jak moje własne serce zaczęło gonitwę na śmierć i życie. O kurwa!...

Bill powoli podniósł na mnie swój wzrok, a ja zachłysnęłam się powietrzem, gdy ujrzałam jego błyszczące oczy. O Jezu, zrób coś ze sobą! Nie pozwól mu się domyślić!...

- Łaskocze. - wydusiłam, a on zmarszczył czoło.

- Masz tu łaskotki?

Nie.

- Tak.

- Emm... Sorry. - zamrugał oczami i powrócił do oczyszczania rany, a ja niemal odetchnęłam z ulgą, gdy jego ręka tym razem otarła się o moją łydkę, a ja jak ta ostatnia pojebana, znowu wydałam z siebie ten skandaliczny dźwięk!

- Tu też? - spojrzał na mnie, uśmiechając się mrocznie.

Nie! Kurwa nie, nie, nie, nie, nie!

- Tak.

Nic nie odpowiedział, tylko ciągle uśmiechając się pod nosem, powrócił do poprzedniej czynności. Słuchaj, kurwa. Czy ja już ci mówiłam, jak bardzo cię nienawidzę i jak bardzo moje ciało chce twojego dotyku?! Nie! Nie! Moje ciało wcale cię nie chce! No szlag! Szlag by to! Aaaaa!

To się kupy nie trzyma! Jakim cudem ja czuję, że by mnie nie skrzywdził, kiedy krzywdzi mnie non stop tym, że jest gejem?! 

NIENAWIDZĘ CIĘ!

- Okej, skończone. - oznajmił nagle, a kiedy pochyliłam się, by ocenić jego pracę, zdziwiłam się, że moje kolano było już całkowicie obandażowane. - Może Beth zostawiła jakieś swoje ciuchy, to połazisz w nich, zanim twoje spodnie wyschną... - zaczął myśleć i z krótkim oświadczeniem, że 'zaraz wracam', wyszedł z łazienki, zostawiając mnie samą.

Jaka Beth? Ja tu żadnej laski NIESTETY nie widziałam.

Więc w międzyczasie zaczęłam płukać spodnie i wyzywać siebie od lekkich określeń typu 'kretynka' po cięższego kalibru 'prostytutka (nie, to nie była prostytutka, ale nie będę przeklinać. Ha ha ha, zabawne z mojej strony) lecąca na geja'.

Usłyszałam szczęk klamki i na nowo spięłam się na myśl, że ten debil doprowadził mnie do takich oburzających scen. On jest straszny. Po prostu...

- A co tu się dziejeee... - w jednej sekundzie znalazłam się na przeciwległej ścianie, gdy zorientowałam się, że ten głos z pewnością nie należy do Kaulitza. Ani jednego, ani drugiego. - Zostawić was samych na parę minut i proszę...

Strach chwycił mnie za gardło i dotarło do mnie, że nie potrafię wydać z siebie ani jednej dźwięku i spanikowałam jeszcze bardziej. 

Patrick zaśmiał się głośno i gdy zrobił krok w moją stronę, rzuciłam w niego buteleczką z mydłem do rąk, która jako pierwsza nawinęła mi się pod palce. Trafiłam go w głowę, aż go zarzuciło i nawet nie zdążyłam mrugnąć okiem, gdy rzucił się na mnie tak, że z hukiem uderzyłam potylicą w kafelki. Ból głowy rozsprzestrzenił się w takim tempie, że aż zrobiło mi się ciemno przed oczami. Nie wiedziałam co się dzieje i chciałam krzyczeć, ale moje struny głosowe nadal odmawiały posłuszeństwa i uderzałam go rękoma i nie wiedziałam, co on chciał mi zrobić i miałam łzy w oczach i dygotałam tak strasznie, że myślałam, że znowu mam ten napad paniki, przez którą traciłam świadomość i chciałam tego, ale ciągle widziałam jego twarz przed sobą i chyba chciał mnie uderzyć i nagle usłyszałam ryk wściekłości i on nagle zatoczył się do tyłu i zobaczyłam pięść lądującą na jego ohydnej twarzy. I drugi raz. I trzask. I trzeci raz. I krew. I czwarty raz. I piąty raz. I szósty raz.

I wstał.

I ruszył w moim kierunku.

I chciałam uciec, ale on mi nie pozwolił. 

I zatonęłam w jego ramionach, choć próbowałam się wyrwać, by schować się w bezpiecznym miejscu. Ale on szeptał, żebym się nie poddawała i że on mnie nie skrzywdzi i że jestem już bezpieczna i nie muszę uciekać.

I poczułam, że jestem bezpieczna i nie muszę od niego uciekać.

I przestałam walczyć z uczuciem, bo nagle zdałam sobie sprawę, że on mnie uratował, choć nie musiał i właśnie tym zaskarbił sobie moją miłość.

><><><><><><><><><><><

Dziwny.

Jak są błędy to od razu mówić, bo na głupim notatniku po formacie nie było polskiej czcionki i jakieś dzikie znaczki wyskoczyły -.-