Scene XXV

Mam 9 rozdziałów w zapasie. Ja pierdolę xD

><><><><><><><><><><><><><><><

Trzęsły mi się dłonie, gdy wsiadałam do samochodu Toma i odór alkoholu przyprawiał mnie o mdłości. Nie odezwałam się do nikogo ani słowem i chyba głównie dlatego, że właściwie nie miałam nic do powiedzenia. Nagle po prostu... to wróciło. To patrzenie się tępo w przestrzeń. To siedzenie prosto przez nieokreśloną ilość czasu, jakby to było wygodne.

Dla normalnego człowieka nie było.

Więc siedziałam napięta jak struna, plecy wyprostowane do niemożliwości i... i nic. Wciąż czułam na sobie jego dotyk i wiedziałam, że musiałam wziąć szybko prysznic, ale tak naprawdę to wcale mnie to nie obchodziło.

Bo znowu utopiłam się we wspomnieniach. I dlatego moje dłonie drżały. I dlatego znowu się zamknęłam na cztery spusty.

Widziałam twarz człowieka, którego chciałam zapomnieć, choć się nie dało. Czułam każdą bliznę na swoim ciele. Znowu czułam się skalana i nieczysta. Było mi źle i to było niedopowiedzeniem. Nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić.

I ten brudny dotyk z jego strony. Dotyk wszędzie. Dotyk tam i dotyk... tu.

Zaczerpnęłam głęboko powietrza, próbując wymazać to z głowy. A to siedziało, wwiercało się w najlepsze momenty mojego życia, by też je zbeszcześcić i żeby wszystko znowu stało się czarne i takie... brudne. Obrzydliwie brudne i złe.

Gdybym tylko mogła wypruć to z siebie, tak jak on wyciągał krwią wszystkie moje niepowodzenia. Gdybym mogła wziąć nóż i rozorać swoje żyły, by to wyszło...

Ale to nie wyjdzie. A im bardziej będę próbować, tym gorszy skutek to przyniesie. On mnie zanieczyścił i tak już pozostanie do końca życia. Do końca mojego obrzydliwie skażonego życia.

Jestem żałosną skorupką człowieka... albo popiołami... czymś, czego prawie nie ma. I nie, nie będę płakać. Ani przy nich, ani w obecności samej siebie. Jestem silniejsza. Jestem... jestem lepsza, niż mu się wydawało. Choć mnie zniszczył w taki sposób...

Nienawidzę się.

- Natasza? - odwróciłam się w stronę głosu i dopiero wtedy zorientowałam się, że jesteśmy już w domu. - Daj mi rękę.

Podałam mu rękę, nie wiedząc dlaczego.

Był mężczyzną.

Był mężczyzną, którego kochałam, do cholery. I zaufanie było w tym momencie czymś naturalnym, najwyraźniej. I jego dotyk mnie nie bolał. Nie czynił mnie brudniejszą. Nie czułam się gorzej.

Odetchnęłam urywanie, gdy nagle dziwna rzecz do mnie dotarła.

To jest to głupie światełko w tunelu. On mnie czynił czystszą, bezpieczniejszą i pewniejszą siebie.

I kiedy trzymając pewnie moją dłoń, prowadził mnie do domu, wiedziałam, że moje serce wybrało dobrze. Czułam, że to było oczywiste, że oddałam serce temu człowiekowi, choć wiedziałam, że nigdy nic z tego nie wyniknie. Ale jeśli on mnie leczył, ja musiałam przy nim pozostać.

Aż mnie wyleczy... I jeszcze dłużej.

Opowiedział wszystko po kolei swojej przyjaciółce i rudowłosej. Czuł się tak, jakby jakiś wielki kamień spoczął na dnie jego żołądka i był przy tym tak wściekły, że naprawdę nie pamiętał, kiedy ostatnio napadła go taka agresja. I ta wściekłość nie była nawet skierowana w Patricka. A przynajmniej nie cała.

Ktoś musiał ją skrzywdzić. I wszystko układało się w tak cholernie logiczną całość jak kawałki puzzli, że na dodatek miał ochotę przyłożyć jeszcze sobie za swoją ignorancję. Jak on mógł nie zauważyć tego na samym początku? Jak mógł być tak głuchy na słowa jego bliźniaka, który zobaczył to wszystko, odkąd tylko ją ujrzał?

I ona siedziała w swoim pokoju kompletnie sama. I słyszał ciągły szum prysznica i oczami wyobraźni widział, jak musiała siedzieć w kabinie i szorować się do czystości, choć pewnie nie mogła doczyścić skóry nawet, gdy zaczynała się czerwienić i piec... Nie miał odwagi, by jej pomóc. Nie wiedział, jak to zrobić.

Nie spał całą noc. Przewracał się z boku na bok, próbując rozwikłać zagadkę, próbując stworzyć jakiś plan... Nie nadążał za tym wszystkim. Przecież tak niedawno nie chciał jej na oczy widzieć, a potem ją zobaczył i teraz...

Zwariował na jej punkcie. I niech go piekło pochłonie, jeśli nie dowie się od niej wszystkiego, by jej pokazać, że istnieją mężczyźni, którzy jej nie skrzywdzą. I żeby jej pokazać, że istnieją mężczyźni, którzy chcą od niej czegoś więcej.

I on był tym mężczyzną.

I zaciśnie zęby, bo wiedział, że warto. I zrobi wszystko, co w jego mocy, by wróciła inna, niż wtedy, gdy tu przyjechała. Nieważne, jak skończy się to dla niego.

Wstał z łóżka ze zbyt silnym pragnieniem, by ją zobaczyć. Czuł się z tym nie do końca komfortowo. Musiał kilkukrotnie uświadomić swoją osobę, że nie może się zachowywać jak zakochany podlotek, bo w końcu nie był już dzieciakiem, tak? I sprawa wcale nie była taka różowa.

Ale mimo wszystko nie mógł opanować uśmiechu, gdy schodził na dół.

Którzy zrzedł, gdy tylko dotarły do niego krzyki wprost z kuchni.

Przełknął głośno ślinę i przyspieszył kroku. I znowu wszystko zatoczyło krąg. Znowu do niego dotarło co się stało, jeszcze zanim dotarł do pomieszczenia.

A gdy dotarł, nóż wbił się we framugę dosłownie parę centymetrów obok jego głowy.

I stracił dobry humor.

Powoli przeniósł wzrok z narzędzia zbrodni, na jego niedocenionego kata.

Stała tam, otoczona przez Georga, Gustava i Chloe i drżała. A mimo to, patrzyła na niego z takim zacięciem, że zaczął się zastanawiać, czy nie odebrała go jako głównego zagrożenia.

Zgrzytnął zębami i wyrwał nóż z framugi.

- Zostawcie ją. - wymruczał, a gdy rudowłosa otwierała usta, by coś powiedzieć, zmierzył ją lodowatym wzrokiem i natychmiast odpuściła.

- Bill, ona znowu chce mnie zabić. - pisnął Georg.

- Hagen, nie wkurwiaj mnie i wyjdź stąd, zanim użyję tego noża nie tylko przeciw niej. - i basista automatycznie wycofał się z kuchni. A za nim Gustav, ciągnący za sobą Chloe, która wcisnęła mu w wolną rękę opakowanie. Nie zdążył nawet zapytać, co ma zrobić z tymi tabletkami, gdy ta pośpieszyła z wytłumaczeniem.

- Jedna. Musi popić wodą. Nie do końca teraz kontaktuje. - i wyszli.

Ale się wściekł. On ją traktował w taki sposób, a ona śmiała rzucić w niego nożem!

Pierwszy i ostatni raz, do cholery.

Znowu przeniósł na nią wzrok i zachłysnął się powietrzem, widząc, że ta rozglądała sie gorączkowo, najwyraźniej w poszukiwaniu kolejnej ostrej rzeczy.

- Natasza... - zanucił groźnie i gdy zaczął powoli ku niej postąpywać, ta pisnęła i zaczęła na oślep otwierać wszystkie szuflady. - Natasza, wiesz, że ze mną nie wolno zadzierać, prawda?...

Był tak sfrustrowany, że nie obchodziło go to, że była blada jak ściana, że jej klatka unosiła się w nienaturalnie szybkim tempie. Bo zdawało mu się, że mu ufała!

O nie. On nie będzie grał w taki sposób.

Zmrużył oczy i zanim ona zdążyła trafić w odpowiednią szufladę, gładko przeskoczył wysepkę i przycisnął ją do lodówki.

- Co ty sobie w ogóle wyobra... - urwał, gdy jej pięść poszybowała wprost w jego szczękę.

Odskoczył od niej bardziej z szoku, niż od siły uderzenia i najwyraźniej właśnie ten moment chciała wykorzystać, by uciec.

Puścił nóż i rzucił się za nią w pogoń, przeklinając się za głupotę, która doprowadziła go do ulokowania uczuć w tej dziewczynie.

I dopadł ją na półpiętrze.

Chwycił jej trzęsące się ciało wystarczająco ciasno, by nie mogła się od niego uwolnić. I wtedy pierwszy raz usłyszał jej przerażony krzyk. I serce mu stanęło i rozpadło się na milion kawałków.

- Natasza!... - sapnął, gdy jej pięta wylądowała na jego piszczeli. Oh, cholera, ile ona miała w sobie siły?! - Natasza, przecież wiesz, że nie zrobię ci krzywdy! - schwycił ją mocniej, by nie mogła się wyrywać. - Nie puszczę cię! Nie puszczę cię, do kurwy nędzy, póki się nie uspokoisz! - sam nie wiedział, dlaczego nagle łzy stanęły w jego oczach. Ale jej krzyk mroził całe jego ciało. - Nie puszczę cię... - oparł się o ścianę, zanim zdążył stracić równowagę i pociągnął ją na podłogę. - Nie puszczę cię... - i zamknął ją szczelnie w swoich ramionach, uniemożliwiając jej jakikolwiek ruch.

Kątem oka widział Sashę i Chloe, bacznie obserwujące każde jego poczynanie, ale ani razu nie wkroczyły. A ona nawet ich nie zauważyła. Walczyła sama ze sobą, aż w końcu dopadło ją zmęczenie. Słyszał jej głośny, szaleńczy oddech i czuł jej zawrotne pompowanie krwi. Zdecydowanie musiał o tym więcej poczytać, by nic więcej go nie zaskoczyło. Musiał być przygotowany na każdą możliwość, by był w stanie jej pomóc.

- Przepraszam. - wydusiła nagle, a on przewrócił oczami, czując jak dobry humor wraca mu z niebywałą prędkością.

- Powiem ci coś, ty szalona kobieto. Jeśli jeszcze raz zapomnisz komuś wspomnieć o tym, że nie spałaś w nocy i się nie ogarniesz, zanim wybuchniesz, to JA wybuchnę i to w znacznie gorszy sposób, niż ty, jasne? - wypalił, a jej ciało na nowo się spięło i wyszczerzył zęby, czując, że nadciąga kolejna potyczka słowna.

- Mogłam kurwa trafić tym nożem i byłby święty spokój. - prychnęła, a on sam nie opanował się i zachichotał, chowając twarz w jej włosach. O matko. Ależ one pachniały... a może to jej skóra?... - Zero w tobie zrozumienia, zero w tobie apatii, zero jakichkolwiek... co ty robisz? - urwała, a jemu zrobiło się gorąco. Szybko przeanalizował sytuację. Może... może...

- Ekhem... - chrząknął, jednak nie odsunął się od niej ani o milimetr. To była skóra. To zdecydowanie... Czym ona tak pachniała, do cholery? - Wącham cię. - odparł zgodnie z prawdą.

I nastąpiła głucha cisza, podczas której on z zadowoleniem powrócił do nowo odkrytej czynności. Co to było?... Przymknął oczy, by skupić się na każdej oddzielnej nutce.

- Słucham?

Czy ona musiała mu ciągle przerywać? Nie dość, że pachniała w taki sposób, że mu się autentycznie słabo robiło, to musiała na dodatek tyle gadać?

- Piżmo... No tak, piżmo oczywiście... - przyciągnął ją z powrotem, gdy chciała się od niego odsunąć. - Nie przeszkadzaj mi, do cholery. Ty nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak twoja skóra bosko pachnie... - zatopił nos w zagłębienie jej szyi i wewnętrznie zachichotał jak dziecko, gdy usłyszał jej westchnięcie. - Oh... To ta pomarańcza, ta, co nie do końca wygląda jak pomarańcza... mhmmm... - to zaczynało się robić ponad jego siły. Miał ochotę zacząć lizać jej skórę, a to stanowczo wybiegało poza plan. Jak to się stało, że ona jeszcze nie uciekła? Ah no tak. Za mocno ją trzymał.

- Bergamotka. - odparła zduszonym głosem i nagle wielka gula urosła mu w gardle. Czemu ona tak naturalnie odpowiadała na jego czyny? Czemu... czemu... O Boże, człowieku, skup się na wąchaniu! Tak, wąchanie to bezpieczna stacja.

Dowcipne. Dowcipne, doprawdy.

- Fiołek?

- Fiołek.

Puścił ją. Dlaczego nie odchodziła? I dlaczego Sasha nie reagowała? Oh, cholera. Poszła sobie. Niedobrze. Niedobrze, do diaska. Musiał to jakoś przerwać, a nie mógł przerwać jej dotykać. O matko! Kiedy on ją znowu chwycił?!

- Princesse de Monaco?... - O Boże, uspokój się człowieku! Zrób coś!

- Princesse de Monaco... - i skoczyła na równe nogi, gdy nie przez taki przypadek musnął ustami jej gładką skórę.

Ty głupi debilu!, zbeształ się w myślach. Jej nie wolno w taki sposób traktować! - Muszę... Muszę... - ziewnęła przymuszenie. - Muszę się przespać. Tak. - zniknęła na piętrze, a on przywalił sobie otwartą ręką w twarz.

- A ja muszę wziąć zimny prysznic... - wymamrotał.

Oż kurwa jego mać! Co to było?! Co to było, do jasnej cholery?!

I NIE, JA NIE PANIKUJĘ!!

No dobra. Tylko trochę.

No ale czy wy byście nie panikowali, gdyby obiekt waszych.. emmm... niech będzie 'westchnień' zachowywał się w taki sposób?! O matko, ja prawie zapomniałam, że on jest gejem! I to wcale nie było zabawne! Ja przez chwilę myślałam... No nie. Ja chyba zwariowałam. O matko.

Usiadłam na łóżku, próbując na spokojnie ogarnąć sytuację.

Nie spałam w nocy. Georg mnie znowu wkurwił i... o Maryjo, Najjaśniejsza Dziewico!...

On mnie uspokoił.

On mnie uspokoił, a to się... to się nie zdarzyło jeszcze nigdy! Nikomu! Zawsze dostawałam tabletkę uspokakającą! Oż kurwa!...

I... i poczułam na moim barku jego usta, choć na pewno nie zrobił tego celowo i ja... o matko. Jak ja mam się przy nim zachowywać, kiedy on na mnie tak działa?!...

Opadłam na poduszki i jęknęłam żałośnie.

On rzucił się na mnie z nożem, do kurwy nędzy... Przestań go za to kochać...

Ha ha ha, zabawne.

Głupie serce. Następnym razem, po prostu poproszę o inne, jak wyląduję w szpitalu. Ot co.

Boże, jestem taka głupia... Dlaczegoś mnie taką stworzył?... Nie, zaraz. Boga nie ma. Hmm... Mamo! Czemuś mnie urodziła?! O tak! To jest to! To wszystko jej wina! Jak ją zobaczę, to jej wszystko wygarnę!

Nie, zaraz! Wtedy by się dowiedziała, że się zakochałam! I wtedy by mnie tak długo maltretowała, że by się wydało, że się w geju kocham. O nie. To poniżej mojej godności, więc już na starcie sobie podziękuję, tak... Nie ma opcji, bym jej to powiedziała. Nikomu. Nigdy. Prócz Sashy, która właściwie, jak się tak zastanowić, to ze mnie to wymusiła! AHA! Więc ja wcale nie jestem winna. Nie chciałam nikomu nic powiedzieć, bo to uwłacza godności, ale ona to wie i udaje, że nie wie, więc jest wszystko pod kotrolą. No proszę! Jak się chce, to się ma!

Uśmiechnęłam się radośnie, po wkręceniu sobie kilku mało przekonywujących faktów i zamknęłam oczy. Teraz to mogę pójść spać.

A zanim kompletnie odpłynęłam, co swoja drogą nie potrwało długo, zdążyłam zauważyć, że już mnie nie rusza, że ten jego obleśny kolega się na mnie rzucił.

Zasnęłam w poczuciu bezpieczeństwa z uśmiechem na ustach.

Obudziłam się w przeświadczeniu, że powinnam ograniczyć kontakty z tym człowiekiem. W sensie... Tak na zdrowy rozum powinnam, nie? No tak. To gej, a ja go kocham. I chociaż wiem, że on mnie zmienia na lepsze... kurwa. To się nie klei. W kółko sobie powtarzam raz jedno, raz drugie.

Koniec. Kocham Billa Kaulitza, który jest gejem i NIC na to nie poradzę. Idź do niego i przyjaźnij się z nim, tak jak on sobie tego życzy. Skończyłam z tym.

I na dodatek spałam 24 godziny.

Z naburmuszoną miną zeszłam na śniadanie i jakby tego wszystkiego było mało, szanowny Bill Kaulitz siedział sobie przy blacie ze swoim uroczym Mephisto i jadł kanapki! Niech to!

Zmrużyłam oczy w kierunku jamnika, który spojrzał na mnie prawdopodobnie w ten sposób, co ja na niego i wtedy uchwyciłam wzrok głupiego Billa, którego ryj rozjaśnił się najwyraźniej na mój widok.

Debil.

- Dzień dobry, promyczku! - zaświergotał, a ja odetchnęłam, spuszczając głowę. - Kawy może?

- Dzień dobry, różowy misiu, sama sobie wezmę. - uśmiechnęłam się do niego bez jakiejkolwiek radości, przypominając sobie, że zbyt bliski kontakt może spowodować bardzo niedobre reakcje chemiczne w moim mózgu.

Obruszył się i ugryzł kanapkę, by zacząć obserwować każdy mój ruch, z bardzo mlaskającym sposobem żarcia. Deeeebil. Nienawidzę cię, mówię ci.

- Mephisto, spójrz na nią i powiedz mi, czy ty też uważasz, że określenie 'różowy miś' to najpiękniejszy epitet, jaki kiedykolwiek padł z jej ust w moim kierunku?! - i jebłam głową w blat. - Skarbie, bo cię głowa rozboli i siniaczek będzie. Kto wtedy podmucha rankę?

- Kurwa, czy ty się dobrze czujesz, człowieku? - spojrzałam na niego, starając się zawrzec w swoim wzroku jak najwięcej litości dla jego głupoty, ale wtedy zauważyłam, że cieszy jak mysz do sera, więc mój wzrok zmienił się w morderczy. - Pieprz się.

- A chętnie, tylko nie mam z kim. - uniósł sugestywnie brwi. - Jakiś kandydat? - i już otwierałam usta, by mu dać w ciry tak, że się już nigdy więcej nie pozbiera, gdy jego twarz nagle spoważniała. - Musimy porozmawiać. - oznajmił. - Zjedz śniadanie i pójdziemy do ciebie, bo chcę wiedzieć wszystko.

- Słucham? - zamrugałam oczami, nie wiedząc, czy dobrze zrozumiałam jego... rozkaz właściwie. Rozkaz! Po moim trupie!

- Ufasz mi?

Jezu, jak ja nienawidzę takich pytań. To jest... to... Eh... Co to za zmiana tematu?!

- Tak. - odparłam zrezygnowana.

- Więc pozwól mi cię zrozumieć.

><><><><><><><><><><><

Lubię ten rozdział ^ ^