Scene XXVII

Chyba mi odbiło xD

><><><><><><><><><><><><><><><

- Tom mnie nie zdradził. - oznajmiła mi blondynka któregoś dnia. No i? Zabawne, że ja wiedziałam to od... początku właściwie. A ona teraz mi to mówi, jakby eurekę odkryła. A ja dostałam potwierdzenie i od Billa i od samego Toma. Żal. Spojrzała na mnie, a gdy moja twarz nie okazała żadnego zaskoczenia, naburmuszyła się. - Czy tylko ja była taka tępa?

- Tak. - no co będę owijać w bawełnę? Taka prawda, co nie?

- Dzięki. - prychnęła.

Zaparkowałam przed marketem i zerknęłam na nią, wyciągając kluczyki ze stacyjki.

- Nie dziękuj mi, tylko po prostu może coś z tym zrób, co?

Fakty są takie, że jeśli oni się unikali, to teraz... nie wiem. Rozpływają się w powietrzu na swój widok. Nie. Rozpływają się w powietrzu jeszcze zanim się zobaczą. Jakby wiedzieli, kiedy któreś z nich nadchodzi. Nie mówię, że im zazdroszczę, ale chciałabym posiadać taką moc. Znikałabym za każdym razem, kiedy napadał mnie Bill. Kolejne odkrycie stulecia. Frustruje mnie to, że mnie przestaje denerwować. Rozumiecie to? Te jego dziecinne zachowanie przyjęłam za coś oczywistego i mnie to nie denerwuje. Co więcej, bawi mnie to tak jak każdą inną osobę.

Zaczynam się zmieniać w Louisa the Fluffa, który nie był the Fluffem, tylko the Evie Guy with Two Faces.

Załamuję ręce nad moją egzystencją!

Tak więc to się nie trzyma kupy, że próbuję go unikać (próbuję nie próbując, tak na serio), starając się trzymać mojego starego "JA", który jest niefajny i go nie lubię. Ha ha, prawda?

No ale nie będę się powtarzać, że jestem chora na umyśle. Tacy ludzie się zdarzają i chcę być dla siebie wyrozumiała. Jak to mówią? Shit happens.

- Ale jak to się stało, że tylko ja nie wiedziałam, do cholery?!

- Shit happens. - powtórzyłam, kiwając głową, a ona zmierzyła mnie lodowatym spojrzeniem i chyba żeby dodać jeszcze więcej dramatyzmu, chłodny powiew wiatru przeszył mnie na wskroś. Łał. Ależ ona ma piorunujący efekt, kiedy się wścieka. - Spokojnie, kobieto. - wyszczerzyłam zęby. - Miej na uwadze, że się przyjaźnimy już wystarczająco długo, więc nie będziesz miała żadnej wymówki, gdy mnie zabijesz. Na przyjaciół się nie wścieka w taki sposób. Ej, czy ja mówiłam... AŁA! - zawyłam, gdy ta nagle znalazła się przy mnie, by zdzielić mnie po ramieniu. - Jesteś złem! - zrobiłam krzyżyk z palców wskazujących prosto w jej twarz - ZŁO!

- Nie umniejszaj problemu! - warknęła, a ja przewróciłam oczami.

- Umniejszam wszystkie problemy, żeby  łatwiej sobie z nimi poradzić. - pokiwałam głową i ruszyłam do marketu. - Ty też powinnaś spróbować. To działa.

- Jesteś głupia.

- I co z tego?

- To jest moja wymówka!

Nie odwracając się do niej, wstawiłam w jej stronę środkowego palca.

- I must confess, I still beliiiieve... Still believe! When I’m not with you, I lose my miind. Give me a siiiiign, HIT ME BABY ONE MORE TIME! - Ruda zakręciła tyłkiem i obróciła się wokół własnej osi, nawet nie zauważając, że ktoś (czyli ja) stoi w salonie i gapi się na nią z szeroko otwartą gębą. - Oh baby, baby! The reason I breathe is you. Boy you got me bliiindeeeed! Oh pretty baby, there’s nothing that Iii wouldn’t dooo. It’s not the way I planned it!

Wiecie co? Normalnie to bym tu weszła i ją wybrechtała, że śpiewa Britney Spears. Ale przebywanie w obecności Kaulitza zjechało mi mózg.

Więc wiecie co zrobiłam?

- You drive me craaaaazy! I just can’t sleep! I’m so excited, I’m into deep. Ohhh, craaaazy! But it feels alriiiiight! Baby, thinking of you keeps me all night!

Tak. Włączyłyśmy wieżę i wyjemy razem. What can I do?

I nie przyznaję się, jakobym znała wszystkie teksty z całej płyty. Uznaję, że wszyscy to znają, bo piosenki są zbyt znane, by ich nie znać. To klasyka nieklasykowości. I tak, wiem, że takiego słowa nie ma. Chyba. Zwalam to na to, że już od pięciu lat żyję w Stanach, co nie? Tak. Trzymajmy się wersji, że nie znam tekstów i polskiego. Ha! Jestem sprytna.

- Co się tu, do kurwy nędzy, dzieje?! - wrzasnął Tom, przekrzykując wyjącą Brytę z głośników.

- Brit Party! - odwrzasnęła Chloe, a ja pomyślałam ‘hej, to niezły pomysł, żeby tak do siebie wrzeszczeć, zamiast tak cywilizowanie mówić’.

- DOŁĄCZ SIĘ DO NAS! - hehehe, no co? Moja przepona wymiata.

- CHYBA ZWARIOWAŁAŚ!

- NO CHYBA ZNASZ TEKST!

- NIE PRZYZNAJĘ SIĘ DO TEGO!

- NO TOM!

- NIE MA MOWY!

 -TOOOOOOOOM!

- Sometimes I run, sometimes I hiide. Sometimes I’m scaaared of youu. But all I wanna do is to hold you tight! Treat you riight. Be with you daaay and niiight. Baby all I need is time.

Tom nie fałszuje. Hehehe.

Britney Spears jednoczy ludzkość, ej. Podoba mi się to. Muzyka zbawia ludzkość. Szczególnie ta, którą wszyscy znają i niekoniecznie szanują. Ale jakie to chwytliwe!

- Soda Pop jest do dupy, przełącz to. - rozkazałam Chloe i w tym samym momencie pojawił się Georg. - HAGEN!

- NATASZA!

Łał.

- Dołączasz?!

- Jasne!

No. To się nazywa współpraca. On chyba lubi Britney. Albo lubi śpiewać Britney. Albo się mnie boi.

- I’m sitting here alone on my room. - ej, a ja lubię tą piosenkę. I Georg zajeżdża dziwnym basem. Zaczynam się zastanawiać, czy to był dobry pomysł, żeby go zapraszać na nasz mini koncert. No nieważne. Bas się też przyda. Choć jest dziwny. - I don’t know how to live without your love. I was born to make you happy! ‘Cause you’re the only one within my heart. I was born to make you happy! Always and forever you and me, that’s the our life should be. I don’t know how to live without your love. I was born to make you happy! - ależ my jesteśmy uroczy, do jasnej cholery! Co tu się dzieje, normalnie! Wszyscy tylko gibają się na prawo i lewo i wyją, jakby ich ze skóry obdzierali i cieszą przy tym ryje, jakby przeszli operacje plastyczne, co w późniejszym okresie przyczyniło się trwałego uszkodzenia nerwów, co też doprowadziło do zrobienia z twarzy maski. No i wszyscy zastygli z tym wyszczerzem. Powtarzam. Britney jednoczy i wprowadza w stan euforii jak ‘mydełko FA’ na imprezach dla gimnazjalistów. Znaczy w tych czasach, co ja byłam gimnazjalistką.

- Czy wam do reszty odjebało?! - no i pojawił się Bill Kaulitz we własnej osobie. W tej osobie, co niby śpiewa najlepiej. Teoretycznie powinno się go przekonywać krócej, niż Georga. No ale jak to bywa w przypadku młodszego Kaulitza - to co w teorii, nijak ma się do praktyki. - Co to, kurwa, jakaś parada równości?! - cokolwiek to ma wspólnego ze śpiewaniem. I z Britney. Jak dla mnie, to to się nie łączy na żadnym poziomie, ale może coś innego go sfrustrowało i teraz sobie wyrzuca różne takie, bezsensowne.

- Daj spokój i baw się z nami! - Chloe! Jaki hardcore z ciebie! Zadarłaś z Kaulitzem, człowieku!

- Nie będę śpiewał Britney Spears! I to z wami! - zaczął machać rękoma na wszystkie strony.

- Bo nie umiesz śpiewać, tak? - skrzyżowałam ręce na piersi, a bliźniaki w tym samym czasie się zapowietrzyli. Będzie buba. Mówię wam.

- A ty myślisz, że z jakiego powodu jestem tutaj w zespole? I to na stanowisku WOKALISTY?! – zmrużył morderczo oczy i ryknęłam śmiechem, klepiąc się po udach z głupiego rozbawienia.

- Bo nie chciałeś zostawić Toma samego?... – wykrztusiłam, a gdy on ruszył w moją stronę, zaczęłam wrzeszczeć i rzuciłam się do ucieczki, sama nie wiem, czemu.

- Zapłacisz mi za te wszystkie upokorzenia ze swojej strony! – krzyczał za mną Bill, ale ja tylko zacisnęłam poślady i skierowałam się do tylnych drzwi na dwór, by ukryć się w bezpiecznym miejscu. – Mephisto, złap ją!

Tak, kurwa! Bo mnie jamnik złapie, ha! Zabawne!

- Aaaaaa!! – pisnęłam, gdy ta gadzina wpięła się (tak, niedopowiedzenie) w moją łydkę, niczym taśma samoprzylepna (kolejne niedopowiedzenie). – Zabierz go ode mnie! AŁA, KURWA! – na chwilę się zatrzymałam, by strzepać z siebie pierdołę i potem już tylko było ‘BUM! AŁA! O KURWA! CHRZĘST! TRZASK! PISK! ŁUBUDU!’

I długa cisza.

- Brak instynktu samozachowawczego w nagłych przypadkach?... – wystękałam, próbując nie myśleć za wiele o tym, że stratowałam Mephisto, a Kaulitz stratował mnie.

Tak. Leżałam jak długa, a na mnie Bill. Dłuższy.

I powiem wam, że to nie należy do tych komfortowych uczuć, które oblegają cię od góry do dołu. W sensie... on miał naprawdę ciepłe ciało. I w sumie, nie licząc tego, że ledwo oddychałam, bo taki lekki to on nie był, to mogłabym sobie tak zgonować na podłodze. Ale po pierwsze nie wiedziałam, czy Mephisto przeżył, a po drugie to GEJ. Znaczy Bill, nie Mephisto. Jamnik w końcu nie bez powodu pilnuje Sternchen, nie? Chyba.

- W aż tak nagłych to chyba faktycznie brak. – poczułam na swoich włosach jego oddech i zadrżałam, mając przy okazji nadzieję, że w tym ferworze nikt tego nie zauważył. – Em, sorry. – mruknął i stoczył się ze mnie, a ja odetchnęłam głęboko i niemal w tym samym czasie zaciągnęłam się wreszcie dostateczną dawką powietrza.

- AŁ, KURWA! – krzyknęłam, gdy poczułam mocne ugryzienie w lewą łydkę.  – Zabierz go, zanim mnie zje, do kurwy nędzy! Co ty masz do moich nóg, że ciągle coś się z nimi dzieje przy tobie?!... – chciałam walić głową w podłogę. I gdy już ją uniosłam, by wcielić plan w życie, w korytarzu pojawiła się reszta zgrai. I zanim zdążyłam powiedzieć ‘madafaka’, Sternchen już mnie lizała po twarzy.

Zabijcie mnie. Bryta łączy. Zęby psiska z moją łydką.

Grrrrrrrr.

- Co tu się dzieje? – zauważył słusznie Georg, a ja postanowiłam przemilczeć to głupie pytanie w obawie, że mogłabym wstać i rozplaskać jego mózg na ścianie w odpowiedzi. Co tu się dzieje?! Pies mnie żywcem zjada, a ty się pytasz, co tu się dzieje?! Żarty sobie robisz?!

- Mephisto! Chodź tutaj. – rozkazał mój prawie-wybawca (w końcu mnie stratował) i zęby zniknęły. Szlag. Też chcę tak umieć!

AHA! On tak wszystkich tresuje! To samo było z Louisem, do cholery! Jestem genialna! Odkryłam złoto w Klondike!

Powinnam się leczyć.

- Dlatego mama zakazywała biegania po domu. – oznajmił ze stoickim spokojem Tom, a Chloe ryknęła śmiechem.

No nie. Ja się załamię po raz milionowy, czy tyliardowy, czy tam wszystko jedno, który raz. Grunt, że efekt jak zwykle ten sam – mam ochotę skoczyć ze schodów. Taka alternatywa podcinania żył. Podcinanie przecież jest niebezpieczne. I wtedy Bill by mnie zabił.

Oh. Co za abstrakcja. Ciekawe, czy by mnie wskrzesił, żeby mnie znowu zamordować?...

Boże, o czym ja myślę w ogóle?

- Wygodnie ci tam? – i właśnie wtedy się zreflektowałam, że Mephisto okrąża mnie niczym przeciwnik na ringu, bądź kot ze ‘Strasznego Filmu 2’, a Bill stoi sobie i gapi się na mnie, jakbym była bliska omdlenia. Nie. Patrzy się na mnie tak, jakby myślał, że naprawdę chcę tam spać i czekając na odpowiedź, robi mi naprawdę wielką wysługę.

Nienawidzę go.

- Jasne, szczególnie z kałużą krwi pod nogą. – odparłam sarkastycznie. – Naoglądałam się ‘Hostela’ i pomyślałam, że byłby fun, gdybym się wykąpała w krwi. Mephisto najwyraźniej czyta w moich myślach, choć bym się w ogóle tego po nimmm... łooooooł! – wywaliłam gały, gdy ten kolejny raz w tym sezonie serialu pt. ‘Natasza S. Skazana na dożywotni psychiatryk za bycie lepszą od innych’, wziął mnie na ręce. – Czy ty masz jakiś kompleks Superbohatera? – spytałam poważnie, a Tom gwizdnął.

- Jak ty go znasz!

Aha. Czyli ma.

- Czy masz na myśli, że mam cię puścić i poszczuć jamnikiem? – spojrzał na mnie pobłażliwie, choć nie wiem dlaczego i westchnęłam żałośnie.

- Dobra, ratuj mnie pan, panie Kaulitz. Będę dozgonnie wdzięczna.

- AŁA! – no niech to kijek ubije! Czy on musi być taki niedelikatny?! – Ałałałałałałałałałałałałałała!

- Jezu, weź się ogarnij, ja nawet jeszcze rany nie dotknąłem.

Em.

- Hehehe. – wyszczerzyłam do niego zęby, a on potrząsnął głową, przewracając oczami. O matko, co za żal. – To czemu tak boli?

- Bo cię pies ugryzł?

- Jakbym chciała to wiedzieć, to bym się pochyliła i popatrzyła na ranę.

- To co zadajesz takie infantylne pytania?

- Bo mnie boli. – oznajmiłam naburmuszona. Skrzyżowałam ręce i w tym samym momencie łydka zapiekła tak cholernie, że aż wrzasnęłam jak popieprzona.

- No i teraz to ma sens, bo ją dotknąłem.  – a gdy kopnęłam go w bark, zapowietrzył się kolejny raz. – No ej!

- No ej, kurwa! – wydyszałam, mordując go wzrokiem. – Nie jestem kawałkiem drewna!

- Naprawdę?

- Nienawidzę cię.

- Bredzisz.

Nie sądziła, że to zacznie ją tak frustrować.

W jej głowie to wyglądało zupełnie inaczej, niż przedstawiała rzeczywistość. Początek, co prawda, wyglądał podobnie w obu przypadkach. Rozmawiają często, śmieją się z własnych dowcipów, zwierzają się sobie z różnych dziwnych sekretów... I na tym podobieństwo się kończy. Dalej wyobrażała sobie, że w końcu zauważy, jak na nią działa i podejmie jakiś krok. To nie było do końca tak, że była pewna jego uczuć. Po prostu... miała taką nadzieję.

Ale nic takiego się nie działo. Sytuacja zaczęła więc się przeradzać w napięte relacje i czuła się głupio, że zaczęła się stosować do taktyki Sashy, która jej zdaniem, nie miała za grosz sensu. Zawsze uważała, że gdy coś się nie układa, należy usiąść jak normalni ludzie porozmawiać o tych problemach, by je na spokojnie rozwiązać.

Nie wiedziała tylko, że spotkanie się twarzą w twarz z problemami sfery uczuciowej będzie takie skomplikowane.

To trochę potrwało, zanim przyznała się sama sobie, że jej się podoba. Ale gdy w końcu postanowiła to zrobić, on odkrył wszystkie tajemnice i obawy i nagle zdała sobie sprawę, że go kocha. Dowcipne.

Uważała się za niezależną kobietę, toteż uznała, że należy sporządzić jakiś plan działania, by emocje nie odebrały jej kontroli nad życiem.

Ale tak się nie dało.

Miała głupie wrażenie, że została spętana w sznury, za które on pociągał z uśmiechem na ustach. Była zła, była sfrustrowana i miała tego dość.

I tak jak stała w kuchni, pijąc kawę, tak odłożyła z impetem kubek i twardym i stanowczym krokiem pomaszerowała na dwór, pamiętając, że po incydencie Nataszy i Billa, tam się skierował.

Drzwi trzasnęły, ale ona szła dalej, nie przejmując się hałasem, nie przejmując się wysoką temperaturą i wilgotnością sprawiającą, że podkoszulek po paru krokach przylepił się do jej ciała.  Była gotowa i była pewna swoich zamiarów. Prawdopodobnie tylko na chwilę, więc musiała to wykorzystać, zanim znów zamknie się w swoim zwątpieniu.

I w końcu go zobaczyła. Stał oparty o ściankę altanki, a wokół niego unosił się dym papierosowy. Wiedziała, że pali, ale jakoś nigdy tego nie widziała. Nieważne. To nie mogło jej zdekoncentrować w takiej chwili. Było już za późno. Była nieustępliwa i teraz teraz musi wypełnić misję.

- O, a co ty tu robisz? – na jego twarzy zagościł uśmiech i wcisnął peta w popielniczkę. Zrobiło jej się gorąco i poczuła gwałtowną zmianę bicia jej serca, ale zacisnęła dłonie w pięści i strzeliła sobie mentalnego policzka na odwagę.

Cóż. Pomogło.

- Mam ci coś do powiedzenia. – oznajmiła i weszła do altanki z determinacją, o jaką siebie nigdy nie posądzała.

- Tak? To zamie...

- Zamknij się. – chwyciła jego twarz w ręce i przyciągnęła go do zachłannego pocałunku.

><><><><><><><><

Lalalala xD Jak są błędy to mi mówić, bo mój mózg już niczego nie ogarnia o_O