Scene LXIX

Żeby nie było, że nie ostrzegałam. Rozdział jest bezdennie beznadziejny. Jeśli jeszcze ktokolwiek to czyta, to współczuję.

><><><><><><><><><><><><

Nie mówię, że czułam się całkiem dobrze z tym, że pierwszy raz ktoś siedział za kierownicą mojej ukochanej Impali. Znaczy mój wujek nią jeździł, ale to nie to samo. Wtedy jeszcze nie miałam tak wszechogarniającej obsesji na punkcie tego samochodu. A potem przelałam na niego wszystkie swoje skąpe uczucia i stał się moim oczkiem w głowie. Gorzej z tym, że teraz moje uczucia zrobiły się jakieś takie... nie-skąpe. Mmm... W sumie to też nie do końca racja. Były skąpe, ale bardziej intensywne. Czy jakoś tak. Ah, nieważne.

Wyciągnęłam ze schowka moje ray-bany, żeby Bill nie widział moich ostrych spojrzeń posyłanych w jego stronę i zapadłam się w siedzenie. Boże, ale to dziwne. Siedzę od strony pasażera.

- Nawet nie będę się dopytywać, czy naprawdę jesteś pewna, bo jeszcze się rozmyślisz i moje marzenia legną w gruzach. – usłyszałam rozentuzjazmowany głos Kaulitza i przewróciłam oczami. Zerknęłam na niego i zrobiłam głupią minę, patrząc, jak zagryza wargę i przekręca kluczyk w stacyjce. Przyjemny warkot silnika zadźwięczał w moich uszach i przymknęłam powieki, by przez chwilę się tym rozkoszować. – Teraz to mnie nawet nie dziwi, że masz takiego jebca na punkcie... – odchrząknął, zapewne zdając sobie sprawę, że wkracza na grząski grunt. – No, emmm... nieważne. – potrząsnęłam głową i upiłam łyk kawy, przypominając sobie, że powinnam zapiąć pasy. Boże, który nie istniejesz, nie pozwól mu zabić mojej Impali. Proszę. Bardzo proszę.

Zdusiłam głośne westchnięcie i zagryzłam wargę, czując coraz bardziej ogarniające mnie zdenerwowanie. Założę się, że tylko ja byłam taka popieprzona na punkcie rzeczy martwych. No ale co ja...

- Natasza, nie przygryzaj wargi, bo przypomina mi się wspólny prysznic i mam przez to niemałe kłopoty ze skupieniem się na drodze. – usłyszałam i moja głowa automatycznie odwróciła się w stronę Billa, który właśnie cofał, rozglądając się za sobą, by w nic nie przyłożyć.

- Przecież nawet na mnie nie patrzysz. – odparłam, próbując nie myśleć o tym, co właśnie powiedział. A właściwie próbując nie myśleć o tym, co robiliśmy pod prysznicem. Ugh, kurwa, pomyślałam o tym.

Coś gwałtownie ścisnęło mi się w dołku, gdy przed oczami stanął mi obraz naszych namydlonych ciał ocierających się o siebie w zapamiętałym tempie. I o wodzie ściekających z jego zmierzwionych włosów. I o jego mocnych barkach, w które wczepiły się moje palce. I o...

Mruknęłam zaskoczona, gdy nagle jego głowa pochyliła się ku mojej i jego usta mocno wpiły się w moje, dzieląc się smakiem papierosów i kawy i czegoś jeszcze i oh, zrobiło mi się naprawdę gorąco.

- Mam takie wrażenie, że jeszcze trochę i zgorszymy wszystkich domowników. – dodał, tym razem sam przygryzając moją dolną wargę. – Bo właśnie wyobraziłem sobie perfekcyjne miejsce do sprawdzenia, czy poza pokojem też będziesz krzyczeć.

- Myślisz, że ci się uda?

- A myślisz, że nie?

To ja go pocałowałam, omal nie rozlewając kawy, gdy niespodziewanie przyciągnęłam go do siebie za głowę. Miałam nierówno pod sufitem przez jego włosy. Choć mam wrażenie, że nie tylko ja mam dziwne emm... coś na punkcie włosów. Szczególnie, gdy to nie ja przycisnęłam go do biurka i to nie ja zaplątałam sobie jego włosy wokół swojego nadgarstka.

- Kurwa, Bill. – wydyszałam w jego usta, mrugając szybko. – Jeśli się któreś z nas nie odsunie, nigdzie nie pojedziemy, wiesz o tym?

Wyszczerzył do mnie swoje zęby i całując mnie krótko ostatni raz, zawrócił, pilotem otworzył bramę i wyjechał na ulicę.

- Nawet wyuzdany seks z tobą mnie nie powstrzyma.

- Oh, tak sądzisz?

- Nie.

Oczywiście wylądowaliśmy na autostradzie. To było całkowicie logiczne i przyjęłam to z głupim uśmiechem na twarzy. Gorzej z tym, że uznałam Billa za kierownicą mojego samochodu za tak fenomenalnie gorący widok, że ugh. Tak naprawdę to nosiło mnie od chwili pocałunku. A właściwie to od  wczoraj. Więc pozdrowienia dla tej pani – od dnia poprzedniego stała się seksualnie monotematyczna. W dalszym ciągu mi to jednak nie przeszkadzało i nie sądziłam, że kiedykolwiek to będzie przeszkadzać mojemu facetowi. Ale za to Georg tego nie wytrzyma psychicznie.

Dopiero po prawie pół godziny w miarę się zrelaksowałam. Wiedziałam o tym, że Bill jest bezpiecznym kierowcą, ale z drugiej strony pamiętałam nasz popieprzony wyścig, więc wiedziałam na co go stać. Było w porządku. On jako pierwszy zasiadł za kółkiem mojej Impali i uznałam, że to był najlepszy wybór, jakiego mogłam dokonać.

- Co z tym facetem, co napisał do ciebie maila? – spytał nagle, wyrywając mnie z zamyśleń. Nasze spojrzenia się skrzyżowały. Moje zaskoczone, jego skupione i czyste. Cholera. Myślałam, że to będzie miła przejażdżka, a nie... – Nie patrz na mnie w taki sposób. Martwię się.

- To się nie martw. – odparłam idiotycznie, co potwierdził jego wyraz twarzy. – No co? – obruszyłam się i odstawiłam pusty kubek na tylne siedzenia.

- Natasza, ja nie umiem się nie martwić, jasne? – jego wzrok złagodniał i jego usta wygięły się w lekkim uśmiechu. Moje napięcie zelżało. – Wszystko, co jest z tobą związane mnie martwi. Łącznie z tobą.

Przewróciłam oczami i skrzyżowałam ostentacyjnie ramiona. No oczywiście. Bo przecież jestem tak niestabilna emocjonalnie, że mogę sobie kuku zrobić, albo komuś innemu. Nie ma to jak dowalić Nataszy tekstem, że jest nienormalna.

- Nie musisz się o mnie martwić. – burknęłam na odczepnego. – Jestem samowy...

- Nie, nie jesteś samowystarczalna. – zgasił mnie, a ja zmrużyłam niebezpiecznie oczy, z powrotem nakładając ray-bany na nos. Pfff, też mi co! Oczywiście, że jestem! – Natasza. Nie denerwuj mnie. – zastrzegł, a ja prychnęłam głośno, nawet na niego nie patrząc. I to wystarczyło, by go zirytować. Musiałam zapamiętać, by tego na przyszłość nie robić. No ale w tym przypadku było już na to za późno. Zanim ogarnęłam co i jak, już zjeżdżaliśmy z autostrady, by po długiej chwili napiętej ciszy manewrując na skrzyżowaniach zdać sobie sprawę, że jesteśmy w Venice Beach. Już otwierałam usta, by się spytać, o co chodzi, gdy zobaczyłam minę Billa i moja własna zrzedła. No dobra. Zdenerwowałam go. Ale, do cholery, przecież ja dałam mu kluczyki do własnego samochodu! No przecież...

Zatrzymaliśmy się tak gwałtownie, że gdyby nie to, że zapięłam pasy, wylądowałabym na przedniej szybie. Posłałam mu mroczne spojrzenie, ale on nawet nie zwrócił na to uwagi, tym bardziej, że ciągle miałam na sobie okulary przeciwsłoneczne. No świetnie. Już nigdy więcej nie pożyczę mu samochodu. Nigdy. Więcej.

Do moich nozdrzy doleciał orzeźwiający zapach oceanu, przez co zostałam całkowicie zbita z pantałyku.

- Idziemy porozmawiać. – zadecydował nagle, wyciągając kluczyki ze stacyjki i wyszedł z samochodu. Uniosłam brwi w wyrazistym otępieniu i ponownie przewróciłam oczami, gdy ruszył w stronę plaży nawet nie patrząc, czy ja się ruszam. Znowu. Po moim trupie, że się ruszę. Pfff!

A potem on się niespodziewanie odwrócił w moją stronę, wrócił, odpiął moje pasy i z moim głośnym piskiem zostałam przerzucona przez jego lewy bark, jakbym była cholernym workiem ziemniaków.

- Ty pieprzony debilu, o co ci, do kurwy nędzy, chodzi, co?! – rzuciłam podniesionym głosem, próbując wmówić sobie, że ludzie wcale się na nas nie gapią. Czy jego już do reszty pojebało?! Prawie mi okulary spadły, wyglądam jak przychlast, jestem w SZORTACH i świecę dupą, bo on mnie tak po prostu niesie! To jest... to jest...! Aaa! Zabiję!

- Jesteśmy wśród ludzi. W miejscu, gdzie niemal notorycznie kręcą się paparazzi. Wkurwiłaś mnie. Właśnie sobie odbijam. – odpowiedział sucho, a ja zesztywniałam w jednej sekundzie. Zaraz, do cholery. O czym on bredzi w obecnym momencie, bo chyba źle zrozumiałam?! Co... Ale...

- Ale...

- To tylko kwestia kilku minut, zanim gdzieś ktoś zacznie robić zdjęcia, więc albo, do kurwy nędzy, przestaniesz się zachowywać jak małe, rozkapryszone dziecko, albo...

- No bo to JA zachowuję się jak bachor, tak?! – nawet nie rozumiałam, o co mu się rozchodzi! I na dodatek wszyscy się gapili! I byłam czerwona jak burak!

Pisnęłam głośno, gdy nagle dostałam soczystego klapsa w prawy pośladek i wierzgnęłam tak, że niemal zleciałam na ziemię.

- Tak.

- BILL, WEŹ SIĘ USPOKÓJ! – wrzasnęłam i nagle na uroczej plaży, gdzie było pełno obcych ludzi, coś uroczo błysnęło. O cholera. – Bill, postaw mnie. Powiem ci, co chcesz. – dodałam zduszonym głosem i byłam niemal w stu procentach pewna, że uśmiechnął się tak szeroko, że można było dojrzeć jego siódemki. Grrr.

I chwilę później z powrotem stałam na ziemi.

- Jesteś... – chciałam mu pocisnąć, ale on pochylił się na mną i pocałował mnie, zlewając wszystkich ludzi wokół. Wraz z cholernym paparazzo, który pstrykał jedno zdjęcie za drugim. – Bill,co ty wyprawiasz?

- Jesteś moja. – wymruczał mi z przymkniętymi oczami w moje usta. – Chcę, by inni to wiedzieli. Jesteś moja. Tylko moja. I nie chcę cię ukrywać przed światem, bo chcę, by inni mi zazdrościli. Jestem egoistyczny i popieprzony. I chcę, żebyś mi powiedziała, co jest z tym facetem. – odsunął się na kilka milimetrów i chwyciwszy moją twarz w obie dłonie, spojrzał na mnie uważnie. – Czuję się tak, jakbyś mi nie ufała. A to chyba...

- Czekaj. – przerwałam mu szeptem. – Zatrzymałam się przy zdaniu, że jesteś popieprzony i egoistyczny... Zgadzam się. – dodałam poważnie, a on z jękiem frustracji odrzucił głowę do tyłu. Uśmiechnęłam się szeroko. – Bill, nic nie mówię, bo nie ma nic do powiedzenia. Nie odpisałam mu, okej?

- Dlaczego? – jego twarz z powrotem znalazła się naprzeciw mojej i znów mi się zakręciło w głowie przez tak bliski kontakt. Miłość była zła. Ten człowiek fascynował mnie we wszystkich aspektach jego jestestwa. Mimo tego, że był usiany wadami. Przełknęłam ślinę i moje powieki samoczynnie opadły, gdy jego palce zaczęły gładzić moje policzki. Zupełnie wypadło mi z głowy, że ktoś robił nam zdjęcia.

- Kocham cię. – wyszeptałam, zanim moje serce stanęło gdzieś w przełyku. Boże, stałam naprzeciw człowieka, któremu oddałam się w całości, a on mnie przyjął i oddał siebie w zamian. To było...

A potem nagle dobiegł mnie głośny pisk i zostaliśmy otoczeni jakimiś nastolatkami wrzeszczącymi tak, jakby ich ze skóry obdzierano. No świetnie. Ja tu mu miłość wyznaję, a teraz jakieś dziewczynki nas oblegają i zagłuszą mój ciąg myślowy? No super!

Poczułam się nieswojo. Tak naprawdę to jeszcze nie stanęłam twarzą w twarz z faktem, że on jest znany na całym świecie. Zawsze wszystko to robił tak, żeby mnie to nie dotyczyło.

- Ty masz dziewczynę!

- Myślałam, że jesteś gejem!

- Jaka ona jest śliczna!

- Boże, wy do siebie tak perfekcyjnie pasujecie!

- Wiem! – odparł zadowolony z siebie Bill i gdyby nie to, że bałam się uszkodzić sobie okulary, przyłożyłabym sobie w czoło, aż by plasnęło. Nagle mnie objął i przyciągnął do siebie tak, aż znalazłam się przy jego prawym boku ciesząc się, że mam na sobie Ray-bany, które właściwie utrzymywały moją tożsamość w tajemnicy.

- Czy to nie jest ta sama dziewczyna, z którą w zeszłym roku uciekałeś przed paparazzi?

Bill pokiwał głową, jakby miał z tego dziecięcą radochę i przewróciłam oczami, czując jak moje wewnętrzne narządy chcą wyskoczyć przez gardło. Świetnie. On tu się dobrze bawi, a mnie zżerają nerwy przed tymi dzieciakami. Po prostu świetnie!

Chcę do domu!

- Wyglądasz na naprawdę szczęśliwego!

- Bo jestem. A teraz wybaczcie, ale jesteśmy odrobinę zajęci, a niestety nie mam...

- Możemy zrobić sobie z wami zdjęcie?!

Bill spojrzał na mnie wyczekująco, a ja wzruszyłam ramionami nie chcąc być niemiła dla obcych. No co miałam powiedzieć? „Jak się wkurwię to atakuję nożem. Chcecie zobaczyć?”. Już otwierałam usta, by powiedzieć byle co, kiedy jego usta niespodziewanie znalazły się przy moim uchu i przeszyły mnie dreszcze.

- Zrobimy z nimi zdjęcia, a pokażę ci dzisiaj w sypialni coś nowego. – wyszeptał, a mi momentalnie zrobiło się gorąco. Uśmiechnęłam się szeroko, a jego fanki zachichotały, jakby usłyszały, co powiedział. – Co ty na to?

- Jasne, nie ma problemu. – odparłam pogodnie, ponownie wzruszając ramionami.

A gdy dziewczyna ustawiała aparat i paplała rozgorączkowana, że za chwilę zrobi cholerne zdjęcie, Bill złapał mnie za tyłek tak, że znowu podskoczyłam i podniecenie wystrzeliło tak, że tylko w ostatnim momencie powstrzymałam się od głośnego westchnięcia. Boże, co ten człowiek ze mną robił? I to jeszcze przy ludziach, do cholery jasnej!

Podniosłam głowę i spojrzałam na niego i w tym samym momencie on spojrzał na mnie. I w jego oczach widziałam, że nadchodząca noc raczej nie zapowiada się na spokojną. I mimo tego, że na dworze był jak zwykłe upał, na mojej skórze pojawiła się gęsia skórka i wręcz czułam, jak moja twarz nabiera łagodnego wyrazu. Od samej pobudki ten dzień jest tak dziwny i tak obfitujący w niespodzianki, że mógłby się nie kończyć. Choć byłam pewna, że gdy wrócimy do domu, Bill mnie zmusi, żebym napisała do tego Tomasza.

- Napisz do niego.

A nie mówiłam?

Przewróciłam oczami i przeciągając się z głośnym jękiem, powlokłam się na drugie piętro, by zawinąć swojego laptopa. To wcale nie było zabawne, tak na dobrą sprawę. Kompletnie nie wiedziałam, co miałabym temu człowiekowi powiedzieć ...

Zeszłam z grobową miną na dół do salonu, gdzie czekał na mnie Bill ze Sternchen i Mephisto. Z kuchni dochodziły do mnie rozbawione głosy Chloe, Sashy i Toma, a Georg ponoć pojechał na jakieś zakupy. Nie interesowało mnie to za bardzo.

- Jak taki sprytny jesteś, to mi powiedz, co takiego mam napisać. – burknęłam w stronę Kaulitza, który siedział rozwalony na kanapie i drapał za uchem Mephisto. Ta cholera ciągle mnie nie znosiła. Jakim prawem tak w ogóle? Kretyn.

Ekhem. Nie żeby co, ale czemu mój wzrok powędrował na krocze Billa? To jest niczym odruch bezwarunkowy!

- Ja nie mogę ci powiedzieć, co masz napisać do swojego ojca biologicznego, Natasza. – odparł, jakby to była najlogiczniejsza rzecz pod słońcem. Tak. To jest dokładnie ten moment, kiedy się zastanawiam, dlaczego go kocham. To jakiś absurd. I co z tego, że się idealnie uzupełniamy? To nie jest powód. Albo jest, tylko ja po prostu tego nie rozumiem. Nieważne z resztą. 

- Bez sensu. Najpierw mnie zmuszasz, a potem umywasz od tego ręce. Bardzo wygodne, Kaulitz. – posłałam mu mroczne spojrzenie i usiadłam na fotelu, by odpalić laptopa na swoich kolanach. Też mi co. Normalnie to chyba powinniśmy się jakoś wspierać, skoro jesteśmy razem, prawda?

- To skoro nie wiesz, co masz mu napisać, to mu to napisz.

Powoli podniosłam wzrok z klawiatury i spojrzałam bezrozumnie na Billa, który nawet nie zareagował, głaszcząc Mephisto. No to super. Nie dość, że mnie nie wspiera, to jeszcze nie potrafi udać, że to robi. Świetnie.

- O czym ty do mnie mówisz, człowieku? I możesz spojrzeć na mnie, a nie na swojego psa? – zirytowałam się, mając ochotę przywalić mu laptopem w ten pusty łeb, aż mu pęknie czaszka. Miałam ochotę zacząć wrzeszczeć. I nie do końca rozumiałam, o co mi chodziło.

- Nie. – odparł powoli, a ja znieruchomiałam, zastanawiając się, czy szum w mojej głowie oznacza zbliżający się wybuch. Zdawało mi się, że to może mieć sens. Tym bardziej, że wcale nie chciałam pisać do tego cholernego „ojca biologicznego” i nie chciałam mieć nic do czynienia z rzeczywistością. Wolałabym po prostu najbliższy rok spędzić w łóżku Billa. A ten kretyn właśnie odmówił spojrzenia na mnie. Cokolwiek to, do cholery, znaczy! – Jak się na ciebie spojrzę, to się na ciebie rzucę. Właśnie wymyśliłem, co będziemy robić dzisiaj wieczorem.

Moje serce przestało bić. Autentycznie stanęło i zaschło mi w ustach. A potem jeszcze ścisnęło mnie w dołku i wiedziałam, że jeśli powie mi dokładnie, co mu chodzi po głowie, sama się na niego rzucę.

- Co będziemy robić dzisiaj wieczorem? – spytałam zduszonym głosem i Bill na chwilę przestał głaskać psa. Na ten moment miałam wrażenie, że świat przestał się poruszać, a od odpowiedzi zależało całe moje życie. Być może i tak właśnie było. Podobało mi się, to co się między nami działo i to, że byliśmy tylko dla siebie. I, do cholery, podobało mi się wszystko, co wiązało się z Kaulitzem. No prócz Mephisto. I właśnie mu wybaczyłam, że zachowuje się czasami jak idiota. Tylko i wyłącznie dlatego, że uwodzi mnie słowami. Nawet mnie nie uwodzi. Po prostu zarzuca linę i mnie związuje.

- Poszukamy w szafie krawatów. – wymruczał leniwie, ponownie głaszcząc jamnika. Echo jego słów rozpieprzyło mi czaszkę od wewnątrz i poczułam nagły przypływ śliny, gdy przed moimi oczami pojawiła się wizja tego, jak Bill krępuje moje dłonie i jak zawiązuje materiał na mojej twarzy, by zasłonić moje oczy. Oooh, kurwa.

Zamrugałam powiekami, analizując swoje położenie. Było koło czwartej. I wcale nie musieliśmy czekać do wieczora. Kto w ogóle powiedział, że to akurat musi się zdarzyć wieczorem? Też mi co!

Odpaliłam pocztę i szybko przeleciałam maile, by odnaleźć ten od Tomasza Jakiegoś-Tam. O! Mam!

„Dostałam wskazówkę, że mam napisać to, co myślę, więc to robię.

Nie wiem, co mam Ci napisać.”

Kliknęłam „wyślij” i z impetem zatrzasnęłam laptopa.

- Już. Teraz idziemy poszukać twoich krawatów. – powiedziałam zdecydowanie i nie czekając na jego odpowiedź, walnęłam HP na drugi fotel i podałam mu rękę, którą uścisnął z dzikim uśmieszkiem na twarzy.